V RUST FEST

Pois xa está; agora vai de verdade o que estabades a demandar dende fai tempo. O V RUST FEST (Waiting un año mas por Neil Young) ponse en marcha a traveso desta paxina. E como sei que por unhos días vai ser moito visitada voume pasar ao español para que todo o mundo o entenda.

Será el proximo mes de Julio, en concreto los días 4-5 y 6 en la antigua "Vila sana" es decir Xunqueira de Ambia, alli, en lo profundo de la provincia de Ourense, a tan solo 20 Kms de la capital. Facilisimo de llegar: cojes un avión y le dices al piloto que te lleve. En menos de lo que canta Neil "Like a Hurricane" ya has aterrizado. No tiene perdida si vienes desde Madrid. A 30 kms de salir de la capital del Imperio ya ves un cartelon que pone: XUNQUEIRA DE AMBIA (villa del Rust Fest) 515 kms más o menos, es decir cuatro horas y media. Tirado que no? Y todavía lo teneis más facil. Preguntad donde se hace el mejor Licor café del Mundo y no errareis.
Ahora en serio (por lo menos un cacho):el cartel es casi el definitivo. Puede que haya una o dos novedades a ultima hora, pero en principio es lo que tenemos. Los horarios estan por decidir, pero ir haciendoos a la idea de que como tengamos sol y buen tiempo vamos a sudar de cohone como diria nuestro amigo Manolo Granpa, ya que seguramente a partir de las siete de la tarde tendremos que ir empezando con todo el tinglado.
Conciertos viernes y sabado, y para el domingo dejaremos el "Bares de Musicos", para dejar un buen sabor de boca a todos los amigos que se acerquen y que ya explicaremos más adelante.
El YANTAR: no os pongais finos. Pulpo y churrasco para el mediodia con algún añadido mas como puedan ser Sardiñas y Mexilons. Pero serán los encargados de la Pulperia los de regalarnos los ojos con las viandas que ellos preparen en el recinto de las "Escolas Vellas" que es donde se desarrollara el Rust Fest.
Manolo Granpa pondrá voz a la historia interna de "HARVEST" con su inmensa enciclopedia que es, seguramente a una hora en la que muchos estareis durmiendo la mona, pero seguro que buscamos algun atractivo que nos lleve a llenar el recinto donde se celebre la conferencia.
Aunque no tengamos hora de retirada en lo que se refiere al equipo de sonido, no queremos alargar demasiado la cosa en las dos noches para disfrutar por lo menos del pueblo y los alrededores. Poco a poco os iremos informando, seguramente cuando el "Boss" Antonio se digne ponerse a hacer una pagina web del Rust Fest como cada año. Pero mientras ya sabeis lo que os espera.
Jordi Badel se ha ofrecido a hacernos disfrutar con una sesion de pincha al rematar los conciertos. Desde aqui nos comprometemos a que no falten las birras y lo que haga falta para que la fiesta no decaiga.
De las estancias e infraestructuras tendreis noticias dentro de poco. Por ahora disfrutar de este cacho cartel que ha hecho Luis "Crazy Ponys", y que por eso mismo hemos tenido que premiar con dos pases para su grupo en el mismo día: acustico y electrico.
Ala, venga , que lleguen los comentarios...

OS NOSOS?...OU DE TODOS?

Teñenmo dito moitas veces.E tamén mo teñen preguntado por activa e por pasiva. Como é que sendo galego falante a cotio,con unha postura ideoloxica clara, tendo por Norde dende sempre non xa o "dereito a decidir" (palabro politicamente correcto a dia de hoxe), senon ó dereito a autodeterminacion persoal e colectiva de todo un pobo..sendo asi, como é que o teu Norde musical é un canadiano, que canta en inglés, e que ademais politicamente da unha do dereito e outra do revés?
A resposta é moi sinxela: é solo MUSICA. Nin mais nin menos. Podemos gostar de moitas cousas, de moitos gostos, do frio ou do calor,do mar ou da montaña, do amor e do odio ao mesmo tempo...e non por iso deixar de lado outras cousas que estan presentes na vida de cada un.
Neil é Neil. E punto. ninguen me vai a sacar de ahí. Non sei inglés, nin sei o siñificado de moitas das suas cancions, nin do que fala en moitas ocasions. Pero a min valenme escoitar a súa voz, o desenrolo dos seus temas, a electricidade vigorosa que pon en marcha, e en ocasions vivo plenamente o que escoito, ainda que non teña nada que ver co que está a decir.
Quer decir iso que no meu país non existen bandas que canten en galego e que non me cheguen a petar dentro de esa pataca que chamamos corazón? por suposto que non é así.Nin moito menos. Disfruto con moitas das bandas que cada dia se deixan o pelexo enriba dun escenario, en infinidade de variantes validas e que ademais teñen os seus seguidores que porfian en velos cando poden.
Polo normal, o feito de cantar en galego non é un handicap no canto ao seguimento que se fai destas bandas. Os seus textos cecais simplifican a mensaxe no canto de que moitas veces as voces reinvindicativas de este grupos, apaga a calidade musican que atesouran dentro de si mesmas.Esto tamén é un indicativo da "anormalidade de país que nos tocou a vivir. Anormalidade que se convertirá en "normalidade" cando este sexa un país de seu. Cecais non o vexamos, pero o rumbo da historia é imparabel.
Por iso, dende aqui, quero facer unha homenaxe a multitude de bandas galegas que rulan por todos os currunchos de Galicia dia si e dia tamén.
ZENZAR, HERDEIROS DA CRUS, RUXE-RUXE, MACHINA, NAO, LIVIAO DO PORRAO, ATAQUE ESCAMPE, SKARNIO, OS DIPLOMATICOS,
DAKIDARRIA, DIOS KE TE CREW,LAMATUMBÁ, MEDOMEDÁ, O CAIMAN DO RIO TEA, NOVEDADES CARMINHA, SAMESUGAS, THE HOMENS...e moitos mais que poderiamos nomear cando nos referimos ao que é estrictamente Rock & Roll na nosa lingua; sen esquencer a moitos dos precursores do Folk con un nome recoñecido como MILLADOIRO, BERROGÜETO, LUAR NA LUBRE, SUSANA SEIVANE...

FAI FALLA RECARGAR AS PILAS

E tanto que fai falla volver con mais folgos que nunca. O vran 2013 esta a piques de deixarnos e nós solo temos que dicer que foi bastante caralludo, sobor de todo si nos atemos ao mes de xullo onde se concentraron en poucos dias novas experiencias que fixeron que nos reservaramos para un agosto mais acomodado no que o bon tempo, o sol, o calor e a boa compaña, todo esto misturado coa súa ración de cervexa,deixonos un pouso do que temos que recuperar para o curso que se aveciña.

Para empezar destacar a celebración a finais de xuño da 3ª FESTA DA ARROUTADA, en Xunqueira, onde o temor a choiva foi a tonica dominante nos dias anteriores ao evento. Pero o tempo volveu a axudar a celebración da ARROUTADA.Sol, calor e boa xente conxugaronse para recibir a tres grupos que puxeron cada un deles un toque distinto e para todos os gostos. "En Mala Hora" abriron con clasicos do rock deixandonos un regusto de mais, mais, mais polo seu bon facer no escenario. E iso que non contaban co guitarra orixinal e tivo que facerse cargo dela un compoñente de "Guezos", grupo que seguiu a historia coa sua mistura de Rock e Folk electrico que puxo ao persoal a brincar durante caseque duas horas. "Nao" pecharon o cartel con un hardrock potente, reinvindicativo e seminal que fixo que os asistentes aguantaran ata mais ala das catro da mañan, cando se puxo punto final a esta 3ª Edición, na que se homenaxeou ao "CARRABOUXO", persoaxe do comic ourensan con toda a retranca do galego pailan da man do seu autor "Xose Lois". A cea congregou a unha chea de amigos que aguantaron ata o final despois de celebralo con xenerosas racions de cervexa e licor café amais , por suposto, do "chiculate" e mais a bica que xa é toda unha institución na "ARROUTADA".

Quince dias despois encamiñamos os nosos pasos hacia Frias, onde se celebrou a 4ª edicion do RUST FEST.Ali volvemos a xuntarnos os vellos amigos de todos os anos en un entorno prodixioso da natureza. Foron tres dias de charlas, apertas, cervexas, musica...e Neil Young por suposto.Poidemos ver a nove grupos no escenario exprimindo o mellor de cada un deles nas suas mais variadas facetas reproducindo a musica do xenio canadiense.Toda a familia Rustie en pleno (fallou un dos fundadores, pero xa se puxo a cruz correspondiente no seu expediente, e xa sabe que a ausencia en duas ocasions consecutivas é motivo de radical expulsión da secta...asi que xa está avisado). Os nenos disfrutando de tres dias ao seu aire, e os maiores contandonos as "batalliñas" como vellos resabiados.
Como nas redes sociais e mais na web "www.enlaplayadeneil.net" hai información do desenrolo do RUST FEST mais que exaustiva, dirixovos a eles para que teñades ocasión de saber mais polo miudo como foi esta 4ª edición.
Porque dez dias despois volvemos coller ruta..esta vez cara Francia, Nimes en particular para volver a atoparnos coa meirande parte dos asistentes ao RUST FEST DE FRIAS no concerto que Neil tiña apalabrado no recinto Romano de Nimes. E hai que dicer que de novo o "Vello Young" non defraudou...meu Deus que concerto¡¡¡¡¡¡¡¡. Do mellor que lle teño visto nas oito ocasións do que teño disfrutado de ese priviñexio. Cecais a mesma altura daquel concerto do 2001 en Vilar de Mouros, tamen cos "Crazy Horse", do que ainda hoxe en dia conservo unha lembranza inesquencibel.O que fixo en Nimes vai ficar na retina dos oidos por moito tempo. Ainda hoxe, cando pasou mais de mes e medio, perduran aquelas notas, aquela electricidade no ambiente que fixo que quedaramos noqueados no rebumbio emerxente de acordes, distorsions, laios e actitudes para o recordo. Facer mais de 1.200 kms para ver a Neil pagou a pena e seguirá sendo algo que contaremos aos que veñen detras.
Ao dia seguinte collemos camiño de volta para atoparnos de novo co vello Neil en Biarritz, o punto mais perto do Estado español onde tocou nesta xira europea. Tivemos tempo para o descanso e tomalo con mais tranquilidade, o que fixo que nos perderamos as citas que tiñamos apalabradas con Antonio e mais Gerardo en Biarritz.Set list moi semellante ao de Nimes e Dublin, e a pesar da boa nota do concerto recollidas en todas as cronicas, nós ainda estabamos en Nimes. As pantallas xigantes axudaron a seguir o concerto dende mais lonxe, e ainda asi non poido esquencer o "Ramada Inn" de Biarritz. Todo un clasico que se vai converter xunto co "Like a Giant" en referencia de esa maravilla de "Psicodellic Pills" que nos regalou a finais do 2012.
Como vedes, mes de xullo apabullante no que a experiencias se refire. Sobretodo estar de novo con aqueles a quen lembras durante un ano enteiro e que sabes que van a estar ahí de novo o ano que ven.Angeles, Cristina, Pepe, Julia, David, Dani, Antonio, Gerardo, Jordi,Isabel...e toda unha chea de amigos e "Rusties" que sabes que estan ahí para reir, chorar, contar e disfrutar de unhos dias que todos esperamos ansiosos durante un ano . Pero este vez en moitos casos foi por partida doble e incluso triple. Do "Clan galego" xa non digo nada porque estamos en contacto continuo, pero eles saben que non os esquenzo.E lembrar, dende a distancia, a Xaco, perdido no centro de Europa, e a quen esperamos que volva canto antes para disfrutar da sua compaña e a sua musica. Ademais o ano que ven, os galegos temos que poñernos as pilas: O Rust Fest volve a Nosa Terra, a terras de Xunqueira e hai que ir preparando as cousas pouco a pouco. Asi que xa sabedes: recargar as pilas.

DUBLIN 15-6-2013

Outra data para enmarcar nas lembranzas de unha vida.E ademais en Dublin, cidade a que lle tiña ganas,e ademais na compaña de xente tan extraordinaria como Ricardo, Hector Jose Erveza, Laura e mais Dani.

Sexta vez que tiña diante de min a Neil...e terceira cos Crazy Horse. Sigome quedando cando os vin no 2001 en Vilar de Mouros, con unha noite moi semellante a de Dublin, con choiva, vento, treboadas....de Rock con maiusculas evidentemente.

Neil fainos a vida mais facil, mais doada en todos os aspectos. Nunca , nunca desilusiona, nunca exerce de ritual simbolico de noite tras noite dando o mesmo de si mesmo. Neil fai que sexamos capaces de pensar: "Joder, podia tocar corenta temas mais que a ben seguro podiamos escoller entre seis ou sete para quedarnos contentos", pero é tanta a pasión e a entrega que ofrece en cada concerto, que é imposible queixarse.Non miras o reloxio do tempo senon é para pensar que xa pasou unha hora e ainda nos queda "solo" outra mais.

Momentos que fican na retina de cada un cada vez que o ves.Momentos que fican con un mesmo como retratos de vida activa e que nunca vas esquencer. !!!Como vas esquencer un concerto de Neil Young?¡¡¡¡¡¡¡. Momentos que semanas despois de habelos vividos ainda lembras como si fora en ese mesmo intre que estiveran a suceder. Escoitas unha e outra vez nos teus oidos os lacerantes aullidos da sua "Old Black"...unha e outra vez. Son dias i experiencias que vas manter no cartafol da tua vida.

Escoitar "Podwerfinger" nos seus primeiros compases e sentir que o sangue se che acumula nas orellas para experimentar algo unico na tua vida.....oir como transforma "Fuckin' Up" ata facernos sentir participes de algo que ti mesmo estas a crear, sentindo que ti estas ali arriba, con eles, sendo un mais de algo que se está a producir naquel mesmo intre...non hai verbas para contarlo por moita capacidade que unha persoa poda ter pra ser capaz de relatalo.
Podiamos esperar un set list como o que nos ofreceu en Dublin. Non habia sorpresas.Podemos decir que faltaron ducias de titulos para encher un concerto, pero sabiamos ao que iamos."Ramada Inn" e "Like a Giant" sonaron inconmensurables, como tiñan que sonar."Comes a times" foi o momento entrañabel i emotivo para moitos. "A chica Canela" sempre me seguirá recordando aquela noite de xullo de 2010 en Valdoviño cando a escoitei aos nosos "Crazy Ponys" no 1º Rust Fest.Escoitadea e xa me diredes si os nosos "Ponys" non sonan aos "Horses".
Que "Blowind in the wind" sobraba xa o di todo o mundo. Non sobraria si fora como no "Weld", salvaxe e lacerante aos oidos, pero unha versión respetando tanto a orixinal? Pra eso xa está Dylan, que incluso fai anos que non a toca como na sua orixinal do 63.

E quedamos coas ganas do "Like a Hurricane", que a piques estivo de sonar. Billy Talbot moito lle indicaba a Neil co dedo si baixaban o "paxariño" ou non. A nosa imaxinación voaba mais rapido que a deles porque nos parecia que incluso escomenzaba a baixar...pero quedouse en eso, en un intento que esperemos que en Nimes ou Biarritz podamos levalo a realidade.
"Cortez" sonou maxestuosa como bis, algo corta, pero a treboada e a choiva xa fixeran acto de presencia de novo.Asi que tivemos que conformarnos co que habia. QUE FORA MOITO¡¡¡¡ ainda que si houbera mais non nos iamos queixar.

Da banda, que decir?. Billy facendo o seu traballo e participando en momentos culmens, como sempre. Ralph sendo o amo do cotarro a nivel ritmico e impoñendo os cambios de ritmo precisos en cada momento. E Poncho, que decir de Poncho cando non dabamos un can por el?. Participativo, activo, virtuoso cando quixo selo, dando a entrada a Neil neses momentos en que lle da todo feito...e incluso con patada no cú cando Neil se reviraba cara a outra banda do escenario.esta vivo Poncho mais que nunca. Deronme ganas de berrarlle. "Poncho, vente para Ribeira e traete a todos contigo".
En fin, un concerto que ainda nos deixa con mais ganas ainda de velo en Nimes i en Biarritz dentro de unhos dias.

Das anecdotas deses dias xa teremos tempo de contalas en Frias dentro de pouco, non?. Mentres sigamos lembrando i escoitando as notas que oimos ese dia 15 de xuño nun vello campo de futbol de Dublin.
P.D.: as fotos son autoria do noso compañeiro de aventuras Jose Erveza. Gracias Jose.

FOTOS 2ª ARROUTADA

2ª ARROUTADA EN XUNQUEIRA

Este ano tocoulle ao 12 de maio, para que un feixe de amigos puxeramos en marcha a 2ª Festa da Arroutada en Xunqueira. Despois da experiancia do ano pasado, alguns decidimos que pagaba a pena seguir dando caña para sorpresa de moitos.
A Festa da Arroutada naceu o ano pasado como resposta a inanicion municipal que se produce en este Concello perto de Ourense, as beiras do rio Arnoia, e no centro dunha bisbarra chea de trazos etnograficos que darian para encher varios volumenes do libro gordo de Petete.
O caso e xuntar a toda a xente que o desexe arredor dunha boa enchenta de comida e bebida, bon ambiente, moitas risas, e moitos nervios ao mesmo tempo...pero sobretodo bon Rock&Roll. Rock&Roll Arroutado.
E como sempre e manda a tradición, as trabas empezaron cedo. Nunha entrevista persoal co Alcalde de Xunqueira, dous dias antes da Festa, expuxenlle o inaudito feito de que sempre puxera problemas a un acto que poñia o nome de Xunqueira en boca de todo o mundo.A resposta foi a de sempre, ainda que non o dixo abertamente: si non o fago eu non hai festa. E como sempre houbo que recurrir a ameaza de levalo aos Xulgados. Diante desta verba, o Gavilanes ( é decir, o Alcalde) poñenselle de garabata e ao final tén que achantar e permitir a Festa; eso si, non vaiades a pensar que sale de gratís: o unico que pon o Concello é o lugar , é decir o recinto das escolas vellas, pero este ano con unha novidade: fianza de 300€ por posibeis danos no recinto. Que por certo, a día de hoxe ainda non devolveu, e estou a falar do dia 12 de agosto, tres meses xustos despois da Festa.
Pero imos a Festa, que si que pagou a pena. Tempo espectacular, sol e mais sol nun día precioso, no que pouco a pouco ian chegando os musicos, tecnicos, persoal de axuda...dando ambiente a unha Xunqueira que está vez os recibia cos brazos abertos.
Para á ocasion e sufragar os gastos, puxeronse a venda camisetas co motivo da festa, asi como unhas rifas para o sorteo de un Notebook, que por certo foi para as terras de Valdoviño. De Valdoviño viñan os que xa son caseque de Xunqueira: os Crazy Ponys claro. E de perto dali , de Pontedeume en concreto, chegaron os Debosses, para brindarnos unha chea de temas do Boss e pechar o noite rockeira..
Polo medio, unha excelente exposición fotografica da vellas imaxes de Xunqueira, onde se recoñecian a personaxes de toda a vida do pobo e que tivo unha magnifica aceptación. Exposicion preparada por Montse, Xose Lois, Ricardo, Rafa e moitos mais que puxeron a punto todo o que tiña que ser.
Nas barras de bebidas, Vanessa e mais Juan Carlos éran os amos do cotarro; nos fogons, Tono de Requeixiño tiña todo baixa a sua tutela e para servir as viandas estaban toda a familia Lamas ao completo: Elen, Jorge, Vera, Eloi e Alicia, que deixou o seu posto de artesania feita a man para axudar en todo.
Unha sorpresa mais: Isa e Nino, dende Mallorca, alongaron un día mais a súa estancia en Galicia para achegarse a Xunqueira e disfrutar da festa. Un detalle que nos quixemos corresponder co mellor acollemento e ledicia que poidemos.
As cinco do serán tocaballe ó turno os mais pequechos para disfrutar no Adro da Eirexa dos xogos, musica, pintura e unha merenda que congregou a moitisimos pequerrechos e as súas naís e pais ao mesmo tempo.
Do lugar de celebración non imos decir nada: como sempre espectacular. Coido que dentro de unhos anos seran os musicos os que paguen por tocar no vello recinto das Escolas Vellas, porque o sitio , a acustica, e as vellas pedras milenarias asi o merecen...jajaja, por suposto é de coña.
Antes de dar os premios aos Arroutados do ano, subiu ao escenario Manuel,neto do "Grandisimo" e do "Zopa", que acompañado por algún dos Ponys e unha guitarra electrica deunos unha versión do "Smell Like Teen Spirit" de Nirvana, vibrabnte e sen deixarse levar polos nervios...non como o seu tio que non se atreveu a subir ao escenario.
Despois de dar os premios Arroutados do Ano (o colectivo foi para a Coral de Xunqueira, que deu mostras do seu poderio interpretando tres temas na entrega do premio; e a Don Elixio Rivas, pola sua inxente laboura a prol da defensa da cultura galega e limiana en particular), pasouse a cea popular: moitisima xente non a quixo perder , de tal xeito que o churrasco non chegou a nada, os mexillons desapareceron por encanto e o pan chagou caseque ao remate...pero todo quedou en nada cando a medianoite apareceu a maxica Bica de Montse e o preciado "chiculate" para mollar en el.
Rochi Novoa subeu ao escenario para deleitarnos con un recital de poesia propia misturado con musica e imaxes para deleite dos seus seguidores; seguidores que aguantaron a pé de escenario cando enfilou un show monologuista que pergueñou ela soliña.
E despois chegou a tormenta electrica: Os Crazy Ponys deixaron exhaustos a todos os presentes coas suas versions de Neil Young...e os Debosses tomaron o relevo en unhas condicións que non éran as mellores para un concerto, pero que foron quen de poñer a bailar a todo Deus nun show que se alongou mais ala das catro da mañan.
Caseque que éra día cando algun xa fora ao pilón; outro confundiu a fonte do San Roque coas ondas de Valdoviño, e algun mais deu mostras de ser membro dunha banda de Rock&Roll xa dentro do Hotel...pero esto queda para o segredo de sumario.
A 2ª Festa da Arroutada terá a súa continuidade no ano 2014...diga o que diga o Gavilanes.

TOLERIAS

A veces facemos tolerias que non veñen a conto. Na meirande parte dos casos as tolerias fanse por amor ou amizade, ainda que alguns fan tolerias por diñeiro sen saber que nin son tolerias nin farrapos de gaitas; en ese caso normalmente é por egoismo ou por non saber onde se situa cada quen.

Pois unha de esas tolerias foi a que fixen onte..E estou a falar do dia 10 de maio. Mentres estabamos en Xunqueira a poñer a punto os ultimos detalles da 2ª Arroutada, a ultima hora deume pola toleria e ala que me plantei no Forum de Culleredo.Eran 200 kms por diante, pero ...

Pero mereceu a pena porque a causa éra doble:por unha banda, e a mais importante, Nino e Isa cumplian 30 anos xuntos. Nino e Isa son unha parella de Mallorca ainda que proveñen de distintos lugares pero fixeron da illa balear o seu refuxio.E nada mellor que celebrar eses 30 anos collendo un avion e plantandose en Santiago para a continuacion ancamiñarse hacia o FORUM CELTICUM, de Culleredo onde na noite de onte se plantaron tamén os nosos amigos de Valdoviño, é decir, os Crazy Pony's. E en esa estamos, porque o lugar é mitico e ali congregaronse mogollon de musicos para escoitar por primeira vez a mellor banda tributo a Neil Young que existe en estos momentos por estas terras. Tamén estaba o noso vello amigo Alberto , de Zuma, xunto con outros membros da xa caseque extinta banda coruñesa; Gonzalo Mecha non podia fallar e ali estaba, pero como dixo Ricardo, eso non é novo en Mecha, xa que é un asiduo do Forum de todos os xoves.

No canto da actuación: que dicer? Podese sinalar que en estes intres os Pony's, son como un chamada E.U.R.(asi se chaman agora as empresas electricas EMPRESAS DE ULTIMO RECURSO), pero en troques estes non timan como fan as electricas. Ofrecen un espectaculo electrico puro, desbordando forza, ganas e actitude como ninguen.Electricide pura e dura agas os catro temas acusticos que serviron para dar un respiro e volver de novo a galopar a ritmo de temas como "Powerdfinfer" (clavado, amigos, o mesmo Neil estaria orgulloso deles), "Love to Burn", "Like a Hurricane"(insistentemente pedida por Miguel Hernandez dos Siniestro Total) e pechando co clasico Keep on Rocking.... Isa non daba creto ao que escoitaba dende o escenario e non era para menos, pois os Crazy Pony's van camiño de converterse en toda unha lenda.

DE NOVO EN RUTA

Fai caseque 5 meses que non tocaba este blog. Causas personais fixeron que non tivera nin tempo nin ganas de achegarme a este recuncho onde se manifestan as ilusions, as creencias, as simpatias e os feitos que nos arrodean dia a dia. En este tempo todos sabemos que ocurriron moitas cousas: o "malpaís" ( os que moitos chaman "Egpaña") non se sabe nin onde está, nin onde anda, nin si se lle espera; eso si, os mesmos de sempre chupando a conta dos demais, os que todos os días se erguen coa ilusion de un posto de traballo que de de comer aso seus fillos; sindicalistas no carcere, e banqueiros e politicos vivindo do sangue de todos nós. Un país de pandereta no que "somos log mejore" no canto do circo que temos que apandar. Pero na nosa terra, e en moitas outras tamén, hai un dito: "A todo porco lle chega o seu San Martiño", asi que tomen nota porque o choio non lles vai durar moito. No apartado estrictamente que nos interesa, é decir, o musical, moitos acontecementos ocurriron en estes cinco meses. Cronoloxicamente poderiamos empezar pola actuación dos Crazy Ponys no Forum Celtico de Culleredo, ala polo 10 de maio; pero de esto xa tiña unha pequena cronica en borrador que publicarei proximamente. Dous dias despois tocoulle o turno a 2ª Arroutada de Xunqueira, da que tamén falaremos en exclusiva...pero o mais importante ocurriria a primeiros de xullo en Torredembarra, onde un feixe de Rusties de todo o mundo nos xuntamos por 3ª vez no Rust Fest, e do que hai grandes reportaxes de todos os asistentes a esta cita que xa vai de converterse en todo un clasico para os amantes da musica do Tio Neil. Do Tio, que decir? Siguenos a sorprender a sua forza e tesón. En estes intres embarcado nunha xira cos seus Crazy Ponys polos USA, con duas datas para sinalar no calendario: 29 de Setembro no Central Park de Nova Iorke, actuación gratuita por medio dunha organizacón de loita contra a pobreza global; e o 27 de Novembro no Madison Square Garden da mesma cidade, tendo como teloneira a Patti Smith. Duas datas, que si non se anuncia xira por Europa para este ano ou o que ven, mirarei de estar en algunha delas...i é que ver a Neil no Madison ten que ser a de Deus. Asi pois retomamos a actividade ata onde se poida, que tampouco é cousa de estar colgado todo o día do ordeñador. O mundo e a vida tamén xiran arredor de outros aspectos cotians que ben valen a pena, pero tentaremos estar ao pé do cañon como fixemos ata fai un tempo para, sobretodo, aportar o pouco que un pode aportar no que é o circo do Rock&Roll. Benvidos de novo a tod@s.

GRAZAS PONY'S

Por razons que non veñen ó caso, non me sentía con ansias de trasladarme ata Ferrol para ver de novo os queridos Crazy Pony's subidos enrriba dun escenario. Pero a pesar de todo (ou ó mellor por todo) ali que me presentei non sen antes pasar a altura de Pontedeume onde o ceo se cubria de bagoas ante o lastimoso espectaculo de ver arder as nosas Fragas Do Eume.Pero esto daria para moitas paxinas e cecais mais adiante haxa que tratalo.
Ver de novo aos nosos Pony's foi unha ledicia, e mais cando comprobei que todos eles estaban impacentes por comenzar a esbardallar a súa tormenta electrica para pasmo das caseque cen persoas que enchian a sala Super 8.
Sen preaviso e case de supeto o concerto deu pé para deixar coas bocas abertas a aqueles que nunca escoitaran as versions do noso Tio Neil. Sen concesions para a galeria; con un calor abafante (dou fé de que caseque pode conmigo e con dous amagos de mareo que foron cubertos por unha rapida saida á rùa para recuperarme), coa xente dando palmas e seguindo en todo intre ó concerto foron desgranado os temas que compoñen o seu set list deste ano;non vou revelar as sorpresas que nos presentaron, xa que eso é cousa de velo proximamente na III Rust Fest de Torredembarra, pero si teño que sinalar un momento culmen do concerto, para min seria o "Powerdfinger" que se tiraron deixando ó persoal coa boca aberta.
Carlos Pita tiña ganas de marcha e puxo o que hai que ter para que a súa batera imprimira o ritmo que os Crazy's desexaban, acompañado por un Xaco cada día mais afianzado no seu baixo e que sonou potente e confiado (claro que tamén influiu o paso anterior ó concerto pola farmacia); Luis un xigante, coma sempre poñendo a emoción e deixandose os dedos en un par de solos guitarreiros nos que a súa expresion viña a decir: "desta vai, carallo"; Vicky estanos a sorprender agora que é a nosa harmonicista preferida: as súas entradas son certeiras e veñen a aflorar novos motivos sonoros que redondean os temas mais acusticos de Neil. Para pasmo de esta noite, volveu a brilar (e de que forma¡¡¡¡¡¡¡) no "Motorcycle mama" cada vez mais confiada e mais segura da súa voz; aplausos estripitosos para ela. E de Ricardo que decir? O espiritu do grupo é un reflexo da súa entrega e virtuosismo en favor duns temas que fan rexurdir a figura de Neil Young por todo o alto.Calculo que esa noite baixou un par de kilos por non parar un intre sobre o escenario e por o calor que se cebou nel mesmo.
Duas horas de concerto que sempre saben a pouco, pero que aproveitamos para quitarnos o sindrome de abstención que xa tiñamos. E unha ultima cousa: quen vaia a ver ós CrazyPony's que non vaia coa premeditada idea de ir escoitar perfectas versions de Neil Young enmaquetadas no corpo das orixinais; para nada son os nosos Pony's quen de facer axustadas mostras do orixinal...para nada; eles van mais alá coa sua entrega e o seu sentimento e dando por resultado un fresco reflexo do espiritu de Neil que ninguen en estos momentos é quen de superar.
Para min foron duas horas perfectas que me fixeron esquencerme de malos rollos.
GRAZAS PON'YS.
PD: á foto "roubeina" a George sen o seu permiso. Dende aqui pidollo. Un abrazo

5 DE XUÑO: AMERICANA

UFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFF.....menudos dous meses e medio nos quedan ata o 5 de xuño¡¡¡¡
Ese día é o previsto para que se poña a venda cecais o que sexa o mais esperado disco do ano: Neil Young & Crazy Horse volven as andadas despois de mais de quince anos de longa separación para desesperación dos neilhorsesadictos.
"Americana" é o titulo do traballo que foi pergeñado ala por finais do 2011, e do que tivemos as primeiras novas a comenzo de este ano.
De que vai a cousa? Parece ser que tratase de poñer enriba da mesa novas versions de vellos temas da musica tradicional americana, esa que se deu en chamar "de raigames", ou "roots"; atopamos temas como "Oh Susannah", "This land is your land", "Clementine",...e parece que pechando a cousa (polo menos polo titulo) unha -hai que decilo asi xa porque é o que se espera- "salvaxe"? version do "God Save The Queen" dos Sex Pistols.
O que vos digo, meus: a espera faise interminable, xa non nos chegan os días de espera.
Tedes mais información en este enlace:http://www.hitfix.com/articles/neil-young-and-crazy-horse-to-release-americana-on-june-5