Hoxe tocou visitala por tres días aproveitando unha viaxe de traballo que alonguei un pouco mais e asi poder ver como ian as cousas por ali.Pouco Rock&Roll a decir a verdade ainda a fama da cidade no canto de actuacións musicais. Pero Donosti está a espera do que será unha nova edición do seu Festival de Cine, e mentres a xente disfruta dos derradeiros días de sol nas rúas, na praia, e nas festas que se albiscan por todas partes.
A boa compaña de estes días permitiume decatarme de varias cousas: tolerancia nas rúas; normalidade na festa; milleiros de turistas de todas partes formando parte do conglomerado da cidade; pasión (como sempre) polas actividades deportivas...e moito, moito txikiteo na Parte Vella.
O xoves 8 foi o dia de chegada. Esa noite compartin con un vello amigo de toda a vida o que para min (xa sei que pode ser unha incongruencia vindo de onde ven, pero é asi) o mellor lacón con grelos que teño probado e un aceptable polbo á feira. A Maruxa é o que tén: que fora de Galicia pode presumir de ser o mellor lugar onde se pode xantar como si estiveras na túa casa. Fora das zonas de influencia gastronomica da cidade e con unhos prezos que non se suben a parra ó local está sempre ateigado e esperando turno; o feito de que agora se incrementase con unha terraza por mor da Lei do Tabaco fai que ainda sexa mais agradable a estancia en ela.
Despois un percorrido por alguns garitos do centro onde se bota de menos a nosa Estrella Galicia (joder, xa podian dar algo tamén pola publicidade), a noite prestabase para un longo paseo as catro da madrugada e volver descubrir aqueles lugares da miña adolescencia e xuventude que ainda conservan o vello sabor das cousas ben feitas. A praia de la Concha as cinco da mañan presentabase como un icono de luces e sonidos bañado polo Cantabrico onde non sobraba nada. Solitaria, silenciosa, acollia no seu seo os derradeiros operarios de limpeza preparando todo para o dia seguinte.
Agora o que é o centro de Donostia está peonalizado no seu 90%. Os coches non surcan esta parte da cidade polo que o paseo é mais aproveitado para irte parando sen necesidade de estar ó loro dos coches. E Agradecese.
O día seguinte Manu presentouse as once da mañan para compartir unha xornada de intercambio de opinións tendo por norte a actual situación social e politica de Euskal Herria. Sempre é un pracer escoitar a un vello colega que sigue pensando e opinando o mesmo dende fai mais de corenta anos. Manu non trocou a chaqueta nunca. Cecais sexa dos poucos espiritus que manteñen unha coherencia nada coherente nestes tempos. Un xantar a tempo de non ser imbuidos na marabunta fixo que a primeiras horas do serán nos atoparamos sentados na terraza do vello Barandiaran lembrando outros tempos e momentos polos que ambo´los dous pasamos fai moito tempo. Charla agradable a sombra para soportar os mais de 30 grados que sorprendia ós donostiarras de pro que xa botaban de menos a choiva e o sirimiri.
Un pouco mais tarde, aparecia Peio para amosarnos a súa ledicia pola actual situación social de Donosti.Critico onde os haxa, Peio é un rostro amable que sempre desprende bon rollo buscando os aspectos positivos de todo. Con el e con Eli ( a súa compañeira) percorremos a Parte Vella en plan tranki e fomos caer ó Muelle, onde estaban de Festa. Peio comentou que facia mais de vinte anos que non habia Festas no Muelle, cando eu lembraba que éra unha das paradas obligatorias do veran donostiarra. A nova corporación municipal permitiu que este ano se colocaran as tipicas "Txoznas" onde un podia compartir mesa con calquera acompañados de unha ración de sardiñas, bonito, txakoli ou cervexa. Musica no escenario con grupos que misturaban o rock con melodias folkies vascas; xente nova que non coñecera o ambiente de fai mais de 30 anos que se xeneraba en eses dias; seguindo co percorrido foise engadindo mais xente a segun iamos tomando unhos "zuritos" ou rioxas según o gusto de cada quen.Euskera na meirande parte das conversas que un escoitaba; respetuosos conmigo no canto de pasarse ó castelán para non aillarme entre eles; en fin , un día ben aproveitado que tivo a seu fin algo cedo por mor do cansancio acumulado nos dias anteriores.
O sabado amaneceu con un día soleado ainda que algo mais agradable en canto a temperatura. Quedo con un ex-compañeiro de curro para compartir un primeiro café e falar das nosas cousas. Despois achegome ó Peirao que esta a preparar todo para o día grande das regatas de Traiñas do dia seguinte.O Aquarium da pé a entrar no Paseo Novo e percorrelo na súa totalidade admirando a quietude do cantabrico aquelas horas. Con Peio despois aproveitamos para visitar ó Paco Bueno, un dos poucos locales que se mantén na Parte Vella tal e como o coñecin; ali demos boa conta de unhas gambas á gabardina que solo pode ter unha verba: "impresionantes". Overbooking nás rúas por mor da presencia do Barça esta tarde en Anoeta. Ambiente festivo en cada recuncho que imos.
A primeiras horas da noite achegamonos ata a "Consti", ali esperamos no "Tximista" a chegada dos vellos amigos que quedaramos para cear. Van aparecendo Josetxo, Aitor, Javi e Marivi e Iñaki. Unhos viños, unhas risas, unhas lembranzas...Vittor chega con un xelado na man por mor dunhos problemas nos dentes que non lle deixan comer polo que non ven cear connosco; no "Alberto", en plena Parte Vella damos conta de unha boa cea e moitas risas entre nós. Todos nos coñecemos dende fai mais de corenta anos polo que podedes imaxinar as que temos pasado. Alguns estamos lonxe pero mantemos, ou polo menos intentamolo, o contacto entre todos nós. Para min é unha ledicia que cada vez que vou por esas terras todos fagan o esforzo de estar xuntos polo menos unha noite.
O domingo xa a primeira hora fomos ó Muelle. Ali as dez e media unha marabunta de xente estaba a espera da xornada grande das regatas de Traiñas. As cores de cada un delataba a procedencia: verdinegros de Kaiku, vermellos de Urdaibai, brancos de Donosti (eu levaba unha destas, xa que Aitor, un dos fillos de Peio estaba presente na Traiña Donostiarra; esta éra a primeira vez que a traiña da cidade estaba na "txanda" de Honor e habia que animar o mais posible, xa que a de Tirán remaba na segunda e non tiña posibilidades por mor do mal tempo que colleu unha semana antes na fase clasificatoria); morados de Zumaia, marron de Guetaria-Tolosa, todo un conglomerado de afeizoados coas suas charangas, bandeiras, brincadieras e demais para animar a sua equipa.
Tivemos a sorte de que as rapazas do Rias Baixas superaran na sua carreira as de Zumaia e Gueteria-Tolosa e asi se fixeron coa cuarta bandeira nas catro edicións disputadas. unha ledicia velas a pé de muelle disfrutando dos aplausos de todos os afeizoados que ateigaban o peirao.
E asi, pasaron os catro dias de estancia en esas terras; vendo a vellos amigos, saudando a vellos coñecidos, disfrutando da hospitalidade de unha cidade aberta ó mar; lembrar a todas as boas xentes coas que me atopei: a kuadrilla de Iurramendi, boa xente onde as haxa;especial mención a Peio i Eli pola súa hospitalidade, asi como a eses dous rapaces dos que calquera se sentiria orgulloso pai, como son Aitor e Martintxo...a Josetxo (xa sabes que temos unha cita a vindeira vez que caigas por aqui), Javi e Marivi xuntos dende os quince anos, Aitor sempre buscandose a si mesmo...Manu non cambies, e Iñaki do que xa falarei con el mais longo e tendido, a todos moitas ESKERRIKASKOS.
E para a vindeira visita espero que haxa algo mais de ROCK&ROLL....seguro que si.
1 comentario:
Ongi etorri meu!!
Ricardo.
Publicar un comentario