domingo, 29 de agosto de 2010

OS CRAZY PONYS DE ESTREA


Temos novas dos nosos amigos os CRAZY PONYS. Según me comenta Ricardo-Xabre, é caseque seguro que a estas horas, o grupo teña rematado a gravación "en condicións" do que será o seu tema de presentación.Tranquilos eh? que non é un tema composto por eles, xa  que todos sabemos que os Ponys son unha banda tributo a Neil Young e o seu repertorio está composto por temas do canadiano. E para reflectir o que son capaces de facer sobre o escenario, que mellor que "Powderfinger" para abrir boca?
Non sei si a gravación se faria en Valdoviño ou en Compostela, pero o que si é seguro e que gravaran en estudo, con pistas e todo eso; despois haberá que misturar, remisturar...os instrumentos un por un, as voces...etc....
A espera de saber como foi a cousa, que seguro que Xabre nos contará,  solo nos queda confiar en que todo fora ben e ter dentro de moi pouco a proba de que asi foi.
Veña Ponys, xa queda menos.

lunes, 23 de agosto de 2010

AT FILLMORE EAST (ALLMAN BROTHERS BAND)


Estamos a falar de un dos directos mais contundentres e famosos do mundo do Rock.
Marzo de 1971. Nova Iorke, e mais en concreto ó "Fillmore East" de Bill Graham recibia a visita de un grupo de Florida, con dous traballos as suas espaldas que como sempre foran recibidos con boas criticas e poucas vendas.
Os "Allman Brothers Band" formaranse no ano 1969 en Jacksonville (Florida), ainda que con percorrer dos anos a sua base estable organizariase en Macon (Georgia).Co seu primeiro disco homonimo colleitaron (como xa dixemos) enormes eloxios pero pouca pasta, polo cal alguns dos seus membros tiñanase que gañar a vida como musicos de acompañamento de outra xente.Duane Allman seria o integrante que marcou o rumbo e o sonido da banda despois de recoller polo camiño a Dickey Betts para acompañalo tanto na guitarra solista como no slide; Berry Oakley estaria ao baixo; despois integrarianse dous percusionistas. Bucth Trucks e Jaimoe Johanson; o derradeiro en integrase na banda foi precisamente o que seria a sua voz e organo e piano: Greg Allman, ó outro Allman da banda.
Percorreron todo o Sur dos USA, facendo directos apabullantes en base a sua mistura de blues-rock; coa presencia do slide guitar por parte de Duane Allman e poñendo toques de jazz e country nas suas masivas actuacións.
Como deciamos, en marzo do ano 1971 ofreceron varios concertos no "Fillmore East", do que se recolleron varios temas para a publicacion de un doble album en directo.Con tan só 8 temas para un disco doble podemonos facer idea da presencia de longos solos e improvisacións; autenticas "jams" de mais de quince ou vinte minutos onde os musicos botaban man de todos os seus recursos estilisticos para chegar a unha perfecta comunión cos asistentes os concertos. Cecais un dos temas mais coñecidos do grupo "Mountain Jam", con unha duración de mais de trinta minutos, non foi incluido no album xa que estaba destinado a ser publicado no posterior "Eat a Peach", outra obra de arte dos sureños.
"Statesboro Blues", un tema de Will McTell con moitos anos de percorrido por todo o Sur abre o album. Contundente, rockeiro, sonido limpo e fluvial para converxer nun dos momentos claves da banda; os Allman recuperaron este vello tema que xa fora versionado por outros bluesman, como Taj Mahal, e eles teñen o merito de dalo a coñecer de forma masiva as xeneracións posteriores.
Outros temas do antiguo blues sureño forman parte de este traballo: "Done Somebody Wrong" de Elmore James, ou " Stormy Monday" de T. Bone Walker tamén son recuperados polos Allman nas suas actuacións en directo. As afiladas guitarras de Duane ou Betts, duplicadas a veces, falando e respondendo unha a outra, crean unha atmosfera cargada de emotividade e sentimento que chega ó seu culmen en dous temas claves do disco: "In memorian of Elizabeth Reed" (titulo tomado de unah lapida do cemiterio de Macon), unha composición conxunta de todo o grupo, de mais de trece minutos de duración, emotiva e con eses toques jazzisticos a cargo do organo de Greg Allman; e mais "Wipping Post" da autoria tamén de Gregg que ocupaba a derradeira cara do disco : 23 minutos de descarga total, onde os Allman xogan a crear espazos de imaxinación e improvisación nunca vistos ata daquela.
O disco publicouse no mes de xuño de 1971 e moi cedo foi aclamado pola critica e polo (esta vez si) público; non é que chegara o mais alto das listas, pero fixo que a banda sureña se asentara entre os mais grandes do Rock, e sobretodo que foran coñecidos como unha banda de directo.
Entre a grabación do disco e a sua posterior publicación Duane Allamn inteveu no "Layla and others assorted love songs" de Dereck and the Dominoes, formación de Eric Clapton con inmensa repercusion en aqueles intres. A intervención de Duane en este disco fixo que fora recoñecido como un dos mellores guitarras de todos os tempos, a altura mesma do desaparecido Jimi Hendrix.
Precisamente, poucos meses despois, o 29 de Outubro de ese 1971, cando todo lle sonríe á banda, Duane tén un accidente de moto en Macon e por mor das feridas morre pouco despois.Estaban a grabar o seu seguinte traballo "Eat a peach" onde a guitarra de Duane está presente en varios dos temas; os membros da banda adicanlle ese disco o fundador da mesma.Duane foi soterrado no mesmo cemiterio de Macon de onde sacaran varios titulos dos seus temas mais coñecidos (  a xa mentada "In memorian de Elizabeth Reed" e tamén de ali sacaron o titulo de "Little Martha", unha peza instrumental de curta duración con unicamente Duane e Dickey Betts as guitarras acusticas). A maldición sobre o grupo fixo que Berry Oakley tamén fora soterrado a beira de Duane, despois de sufrir tamen un accidente de moto a poucas mazás de onde Duane tivera o seu. Berry sobreviviu pouco tempo ó accidente pero non quixo recibir tratamento medico por mor dar malferidas en todo o seu corpo, e sabendo que o imposibilitaba para facer unha vida normal.
Todas estas desgracias fixeron que o grupo ainda aguantara un tempo en estado de gracia. No ano 1973 publican "Brothers and Sisters", o seu traballo mais recoñecido , e tamén o mais vendido. "Ramblin' man" ocupa os primeiros lugares das listas e ademais aparece na banda sonora da pelicula "O Exorcista", pero a xoia do album é un intrumental de mais de sete minutos,"Jessica" que lle permitia ó seu autor,Dickey Betts, aparecer como compositor e guitarra principal e ser considerado o alumno aventaxado de Duane Allman.
Posteriormente, aparece o xa seminal "Win , Lose and Draw" que certifica a morte creativa do grupo, ainda que botaron unhos anos mais rulando polos escenarios pero xa sin a forza de antes.
No ano 1991 retornan con "Seven Turns", pero a maxia estaba xa perdida. Multitude de discos en vivo son publicados un tras outro, onde se recollian actuacións de antaño misturadas con as mais recentes. Os trocos son constantes na banda; cecais o mais interesante sexa a chegada de o sobriño de Butch Trucks; Dereck Trucks toma o mando nas guitarras (Dickey Betts xa estaba no seu propio proxecto); "Hittinn' the note" cecais sexa o mais apreciable da banda en estes anos, que volve a actuar en directo con vellos temas.
Pero cecais o mais interesante que rule nestes intres por ahi, sexa o que naceu como un proxecto alternativo aos Allman no ano 1997: Warren Haynes e Allen Woody, guitarra e baixo dos Allman daquela puxeron en marcha a sua propia banda: Gov't Mule, unha mistura ,segun os entendidos, de Black Sabbath, Led Zeppelin e Allman Brothers con pingas de jazz; o proxecto segue adiante a pesar da morte (outra vez) de Allen Woody no ano 2000.
Pero dos Allman ainda se sigue a falar; sempre se recordará o seu "At Fillmore East" como disco obligado de ter na colección de un amante do Rock; posteriormente, no ano 2006 editouse unha edición de luxo do "Eat a Peach" onde se conten un disco enteiro adicado as sesions grabadas no mesmo Fillmore, pero unhos meses despois (en xuño do 1971) ; en este "Fillmore East 2" (por chamalo de algun xeito) aparecen temas como "Don't keep me wonderin'" ,"One Way Out ou "Midnigth rider" que seguro que tocaron en aquelas maxicas noites de marzo do 71, pero que ata o de agora non apareceran en vivo.
Como seguro que moitos de vós tedes o orixinal de "At Fillmore East" na casa, eu recomendariavos que o desenpolvarades, e que con moito agarimo os puxerades comodos para escoitar unha das cumes do Rock.
Xa o decia o propio Duane: "O Rock naceu no Sur, por eso non somos unha banda de rock sureño, si asi fora solo seriamos unha banda de ROCK ROCK"

sábado, 21 de agosto de 2010

UNHA LEMBRANZA MERECIDA: 7 LUVAS

Hoxe son un grupo de culto. No Barbanza foronno dende o principio; dende que en Radio Noia se empezou a escoitar a historia de "Rula e Machotiño", transformando a musica de Dylan en unha épica novela onde se remexian trapicheiros, gardas civis, travestidos, mariñeiros e demais persoaxes coincidentes na extinta Via Rapida.
7 Luvas foi unha banda transformadora e revolucionaria no senso estricto da palabra. Primeiro polo risco sempre evidente de usar o galego no rock; despois por poñer en sonido versions dos grandes, dende o mentado Dylan, a Springsteen, Leonard Cohen, ou mesmo o "Zeca" Afonso; mais ainda porque non se sometian a unha versión en galego estricta do tema orixinal,senon que inventaban as historias facendo letras completamente diferentes as orixinais: adaptabanas a realidade cotián da rúa e das suas vivencias; pero cecais o mais perigoso fora que todos os seus traballos editados...NON SE VENDIAN nas tendas, senon no propio circuito das saas onde actuaban...para mais tarde, xa na era de Internet, poñer os seus discos a disposición de quen o quixera completamente de balde.
Foi a principios dos 90 cando Fredy, non xa un seguidor de Dylan, senon cecais un dos mellores estudosos de todo o mundo da vida de Dylan, o que encarrilou o proxecto 7 Luvas; Fredy éra capaz de imitar perfectamente en galego a entonación, o xeito de interpretar, de moverse, de alongar as frases tal e como fai Dylan, sen que fora algo que estivera fora de ton; con Ramón a guitarra electrica,Manolo ao baixo, Luis a bateria, Sera multiinstrumentista e o propio Fredy a guitarra acustica estaban formados os 7 Luvas.
Non sei si lembro ben, pero coido que no ano 91 conseguiron viaxar a Stockport,en Manchester para actuar en unha Convención Europea sobre Dylan.
Hoxe, escoitando os discos da banda, sorprende saber que toda a edición dos traballos fora artesanal e caseira, grababan na casa de Fredy co escaso equipo que tiñan; nembargantes si oides a versión de "Backstreets" (Calexons) de Springsteen captaredes o espiritu da orixinal dende outra perspectiva diferente a pesares de non perdervos no tema; "Na casa de Maruxa","Cheos de desazon", "Mariquiña·, son temas que estan presentes no seu primeiro traballo "Pirata", electrico e palpitante, intimista e solidario, fresco e sorprendente.
Dous traballos mais, "Que tomas" gravado ao vivo, e "Nu", mais intimista completan a discografía oficial do grupo,ao que se engadiu posteriormente outro mais "A pé feito" grabado con temas de mediados dos 90. Todos os tedes a vosa disposición na paxina doa banda: http://www.7lvvas.net/ onde podedes ver e escoitar,asi como baixar e descargar todo o que queirades. Merece a pena. De verdade.

viernes, 13 de agosto de 2010

NIGHTMARES..AND THE OTHERS TALES FROM THE VINYL JUNGLE (J. GEILS BAND)

Non hai moito onde mirar para ter referencias xa non deste disco, senon tamén do grupo do que imos a falar. Si ollamos na base de datos do que alguns chaman "a Biblia do Rock and Roll" (a revista Rolling Stone, jeje) a J. Geils Band non aparece por ningures. E iso a pesar  de que esta banda acadou bastante exito a finais dos 70 e comenzos dos 80; incluso un dos seus traballos foi nº 1 en Bilboard durante varias semanas.
A mediados dos 60 , Jerome Geils a guitarra e mais Danny Klein ao baixo, convenceron a Richard "Magic Dick" Salwitz para que os acompañara a harmonica e asi poder facer o que éra a sua paixon: blues acustico. Rularon un par de anos polos clubs dos suburbios de Boston ata que se cruzou no seu camiño Peter Wolf. Geils, durante eses anos adquirira unha boa reputación como guitarra de blues, polo cal non foi de estranar que todo un persoaxe como Peter Wolf, coñecido no ambiente de Boston como poseedor dunha das mellores voces do entorno se ofrecera para entrar no grupo. A Geils non lle pareceu mal, sobretodo cando Magic Dick deu o seu visto bó a entrada de Wolf na banda. Magic Dick xa traballara cos grandes do blues en Chicago e Detroit; a sua armonica apareceu en traballos de Muddy Waters, Albert King e todos os grandes dos anos 60 que pelexaban por dar a coñecer a sua musica fora dos circuitos dos clubes de blues e facelo achegar ao grande público. A boa reputación de Magic Dyck proviña da sua forma de tocar a harmonica: cando levaba o instrumento a sua boca desatabase algo asi parecido a un furacan; o harmonica-speed éra a especialidade de Magic que bebera dende moi novo as tradicións do blues e do jazz (escomenzou tocando a trompeta) por mor do seu pai e de toda a familia que éran unhos estudosos do blues do Missisippi e de Chicago.
A banda acabou formandose con Stephen Bladd a bateria e Seth Justman os teclados que co tempo seria o productor do grupo na meirande parte dos traballos realizados no futuro. Wolf e Justman encargabanse da composición dos temas.
No ano 1970 publican o seu primeiro traballo co nome da banda, saen de tour acompañando os grandes do blues como John Lee Hooker, Junior Wells ou James Cotton...é aqui cando escomenzan a ser coñecidos pola forza i enerxia desplegada nos escenarios. "Getting crazy" chegaron a popularizar os seus concertos pola forza devastadora que desplegaban en eles; Peter Wolf e Magic Dick non paraban de moverse durante as mais de tres horas que duraban as suas actuacións en directo, o sonido peculiar da harmonica facia que a musica da J. Geils Band fora inmediatamente recoñecida; os seu peculiar blues-rock, aderezado con toques soul e funky fixo que a banda comenzara a ter unha boa reputación entre os amantes do blues e do rock.
"Nigthmares......." é o seu sexto traballo lanzado no ano 1974. Cecais conteña non o tema mais recoñecido da banda ( eso corresponde a "Centerforld" do seu exitoso Freeze frame do ano 1981), pero si o mais caracteristico de toda a sua carreira: Os mais de seis minutos do tema que abre o disco " Detroit Breakdown" son unha furia incontrolada de sonidos guitarreiros acompañadas constantemente pola harmonica e o piano. Si a esto lle engadimos a poderosa voz de Peter Wolf temos un remexido perfecto para unha audicion de Rock en estado puro. Pero non se para en este solo tema: o longo do disco a banda da un recital do que é un grupo en estado de gracia.
Ainda que as ventas non éran unha cousa do outro mundo a banda foi recoñecida como unha das mais constantes e innovadoras do Rock. Varios discos en directo daban boa fé delo ("Live Full House" do ano 1972, "Blow Your Face Out" do 76, e "Showtime" do 82).
Cando xa a banda pàrecia irremisiblemente castigada a ser unha referencia do blues-rock para minorias, chegou o bombazo de "Freeze Frame": sonido mais domesticado, menos abrupto, mais calmado; fixo que o disco fora nº 1 durante 4 semanas en USA e se mantivera nas listas durante ano e medio. O single "Centerfold" foi número 1 seis semanas seguidas en Billboard.
En 1985 a banda desfixose despois de recorrer un longo camiño; co tempo dous vellos amigos como J. Geils (que nunca quixo destacar polo feito de poñerlle o seu nome a banda) e mais Magic Dick volveronse a xuntar para formar Bluestime, grupo de culto de blues evolutivo que ainda hoxe en dia sigue a traballar e dando bos discos. En ese intervalo de tempo Magic seguiu a sua pasion polo blues traballando con xente como Patti Smith, Debora Harry, Full Circle ou Ruyici Sakamoto e formando parte da Legendary Rhythm & Blues Revue, combo imaxinativo e rompedor onde os haxa, con formacións diferentes cada noite.
O dito, achegadevos a un dos traballos de esta banda, é seguro que si o facedes con "Nightmares....and the others tales from vinyl jungle" deixaravos un bó sabor de boca.

UN GARAXE DE CINCO ESTRELAS

Foi un dos descubrimentos da pasada Rust Fest do Valdoviño.
Xabre xa nos advertira: " En O Garaxe vai haber moi boa musica, e non so de Neil Young".
E claro que tivemos boa musica nos tres días que ali botamos. A pesares de visitar o local a diversas horas do día,sempre tivemos a boa compaña de ese tipo de musica que amamos e que é moi dificil de atopar en calquer sitio.
Que as doce da mañan te visiten Os Doors, ou Patti Smith sempre é boa sinal de ter unha boa base musical para acompañar unha cervexa.
Aparte, o local é diafano, alegre, limpo e moi acolledor; o persoal atento a todo o que lle pides; os prezos asequibles...e si por enriba, como lle pasou ao noso amigo canario Pepe, atopas boas cervexas de marca a bon prezo...¿que mais se pode pedir?...
Despois,vas descubrindo que todo tén un porqué; preguntas,contanche;e asi ves porque en ese pequeno Concello de Galicia te atopas con esta clase de locais; o seu propietario (Cuxi,pode ser?) leva un tren de longo percorrido (como dirian os Doobie Brothers)sempre arredor da boa musica: cando non se atopaban bos discos de Rock por aqui,él xaos escoitaba na casa, sendo a envexa de moitos amigos; como non sei moito mais de como acadaba esos discos non podo falar mais, pero dende aqui querolle poñer (en vez de estrelas de categoria) cinco guitarras rockeiras a un dos mellores locais de musica que teño visitado.
Grazas "O garaxe".

domingo, 8 de agosto de 2010

CRAZY PONY'S CABALGAN DE NOVO


A cita éra de novo en Valdoviño. As 9 da noite na Mansion of the Hill, choza de veran do amigo Hector, a quen teño que a gradecerlle que me invitara a celebrar o seu cumpleanos en ese incomparable marco dende o que se divisa toda a praia de A Frouxeira. Os Pony's poñian a musica, Hector a manduca... e os invitados éran os que aproveitaban esas duas conxuncións para pasar unha boa noite.
Co tempo xusto de chegar, xa que por obligacións de traballo atopabame a tres mil kms de distancia, a noite éra propicia para disfrutar de novo da musica do Tio Neil a traveso dos Pony's.
Ali estaban todos os que estuveron na Rust Fest; puden saudar e disfrutar da charla con Xaco (guitarra dos Fanecas, George, Antonio, Ramón (cantante da mesma banda), Arantxa, Begoña, Javier....e un longo etc que me levaria toda a cronica.
Despois de unha pequena jam na que subiron o escenario variados persoaxes poñendo voz a clasicos do rock, como Os Doors, Credence, etc, pasamos a saborear unha caralluda churrascada a base de panceta con queixo, variedades de chourisos, costela e polo, misturado con bó pan do país, e viños e cervexas a gosto do consumidor.       
Xusto antes de escomenzar o concerto, ofrecemoslle a Hector unha pequena seleccion de fogos artificias que lle deron coor a noite tendo como fondo a praia da Frouxeira, que relumia cada vez que os foguetes se desfacian nas alturas deixando as suas estelas de coores brilantes.Os Pony's escomenzaron con"Hey Hey,My My" e foron desgranando un set list do mais completo; a pesar de tocar en familia tomaron a cousa en serio, ainda que se lles via moito mais relaxados e tranquilos que o escomenzo do concerto de Compostela. Luis sobretodo disfrutou dende o primeiro intre da actuación,movendose e acompasando o ritmo perfectamente ó camiño que abrian Carlos e Edu a bateria e o baixo respectivamente; atreveronse de novo( hai que ter valor....) como fixeran na Rust con "No Hidden Path", e foron desgranando temas como "Powderfinger", "Cowgirl in the sand" "Over and Over"...para deixar paso o set acustico con "Long nay you run" (Antonio a voz, organo e harmonica), "Heart of gold", "Comes a time", "Old man" "Harvest moon"...e a sorpresa da noite: "No wonder" que sonou mais que aceptable a pesares das dificultades vocais que ten o  tema.
Cando volveron a parte electrica, o persoal xa estaba quente...saltaba,coreaba,bailaba.    Unha petición por parte de Antonio dende o escenario demandando unha "cañita", fixo que aparecera por primeira vez na noite unha botella de "agua de fuego",eufemismo que os aborixenes e indixenas que poboan estas tribus galaicas saudan co nome de "cana", "caña branca"" ou "augardente", e que por outros lares denominan "orujo" ou "aguardiente"; o buquet de tal brebaxe éra exquisito en canto a frescura (ainda arrecendia a alambique caseiro),pero en canto a gradación xa sabemos como as gastan estos "gallegos"...e asi foi que entre a musica, o bebercio, a ledicia contaxiosa, e as luces ó lonxe que dibuxaban o contorno da indomita costa artabra, a cousa desmadrouse:algun baixaba a rolos probando o cheiro fresco do cespede recen cortado; outro subia o escenario escenificando un estriptis integral de cueiro con posterior inmersion corporal na pisciniña anexa; outro buscaba pesetas entre a herba no medio da escuridade, recuaba unha e outra vez costa abaixo para tentar de novo subir a costa; pero os intentos eran en van unha e outra vez, ata caer definitivamente e ter que ser agarrado entre varios para levalo a pisciniña para un pequeno arranxo; Antonio daba pé a que todo aquel que quixera subira o escenario e fixera coros con el.Asi foron pasando "Down by the River", "Love to burn", "Cortez, Cortez" "Keep on rocki'n", "Mansion on the Hill" ( adicada a Hector), como bises "Like a Hurricane", e "Love and only love", en medio do disfrute xeral dos membros da banda. Luis interviña nos coros e deixaba a "huevo" para que Ricardo entrara coa sua guitarra solista; os guiños entre este e mais Edu éran constantes; Carlos daballe caña (da boa) a sua batera sen remisión; Antonio mantiña ao persoal coas suas constantes chamadas a participación comunal...e Vicki facia valer a sua voz mantendo o ritmo e machacando unha e outra vez cos pés o escenario como signo de poderio.
En fin, unha autentica festa, que cando xa parecia que remataba, foi Ricardo, despois dos bises, quen anunciou dous temas mais en honor a alguns veciños de Pantin que se achegaron a última hora ó concerto; i é que este Ricardo cando disfruta non quere parar nunca;asi sonaron para rematar "Cinnamon Girl" e poñendo o punto final "Fucking Up".
Unha noite para valorar despois do intenso mes no que se viron inmersos os Pony's;a de onte foi unha actuación para seguir quentando motores; valorable no punto que significa o tocar sen presion de ningunha clase; para coller confianza entre eles e disfrutar ampliamente de un ambiente favorable...e facernos pasar unha fermosisima noite.
Para que teñades unha pequena referencia,deixovos unha pequena mostra en estas fotos que acompañan esta cronica.
**E algo para valorar: Valdoviño debe ser o Concello con mais seguidores "per capita" de todo o Estado. Quen pode presumir de ter mais de 30 fans-fans que corean, que cantan, que levan o ritmo, que coñecen todas as cancions do set list, digo 30 en un Concello de escasos 7000 habitantes? Imaxinades unha cidade de 700.000 habitantes que haxa 3000 seguidores acerrimos do Tio Neil? Eu non a coñezo.Por eso é tan importante o exito de esta xente de Valdoviño; a todos eles o meu mais grande abrazo.
E aos PONY'S: a seguir, que sodes GRANDES.





  





















martes, 3 de agosto de 2010

HIGHWAY 61 REVISITED

Cando Bob Dylan entrou no estudo de gravación da Columbia, en New Iorke, en xuño de 1965 e saliu dous meses despois con "Highway 61 Revisited" debaixo do brazo, non podia imaxinar que estaba a escribir unha parte da historia da musica popular que teria unha gran influencia no futuro do Rock.
As sesions do album escomenzaron a primeiros de dito mes de xuño, centrado unica i exclusivamente no tema "Like a Rolling Stone". Moito se ten escrito sobre este tema ao longo dos 45 anos posteriores a sua gravación. Dise que Dylan tiña escrito o texto pero non daba coa musica que el tiña metida na cabeza; non sabia como poñer en acordes aquelo que el soñara; tamén se tén falado moito sobre o papel de Al Kooper en esas sesións: dende que Kooper non sabia tocar o organo, ata que el mesmo dixo que seguia o ritmo detras do que os outros musicos ian tocando; Mike Bloomfield seria o outro puntal de tales sesións coa sua guitarra de blues recoñecida como unha das mais exquisitas dentro do xenero como participante de Paul Butterfield Blues Band: seica Dylan deulle o texto do tema sen saber moi ben como sair do problema: so lle dixo que non tocará "como ese chumbo de B.B. King", cousa dificil de creer en Dylan sabendo a admiración que tiña polo vello bluesman; entre Kooper e Bloomfield creouse unha base musical a partir de esta colaboración que seguiria ata a morte de Bloomfield no ano 1981; este foi o seu punto de partida que deu lugar a posteriores traballos dos dous musicos, en especial o lembrado "Super Sessions", que contaba coas colaboracións entre outros de Stephen Stills e Carlos Santana. É curioso porque dentro de este album hai un tema de Dylan ("It takes a lot to laugh, It takes a trian ti cry") no que se traballara durante as sesions de "Highway 61 revisited" e descartarase para a sua publicación (en principio)  dentro do album de Dylan, e Kooper e Bloomfiel a recuperan para a sua posterior colaboración.
As sesions de gravación desenrolanse durante o veran de 1965, famoso pola aparicion de Dylan no festival Folk de Newport, onde por primeira vez aparece con unha banda electrica e onde foi aplaudido e abucheado a partes iguais polos seus seguidores; é famosa a anecdota de Pete Seeger intentando cortar os cables do equipo de sonido con unha machada cando veu a Dylan enriba do escenario con esa banda de Rock; posteriormente Seeger declararia que non éra unha machada, senon unha navalla e que so queria cortar os cables polo "horrible sonido" que emanaba dos altofalantes, non pola musica que Dylan e a sua banda estaban a desenrolar no escenario.
De todos os xeitos a aparición de Dylan no Festival Folk de Newport marcou un antes e un despois na historia da musica popular; contra vento e marea Dylan seguiu facendo o que el creia que debia de facer, dando de lado a todos os que o quixeron converter na voz de toda unha xeneración; cecais Dylan aproveitouse nos seus comenzos de todo ese movemento arredor do folk no que se movian moitos dos activistas de esquerda nos USA: os movementos polos dereitos civis, os grupos para reclamar o voto da minoria negra, a "esquerda guapa" agochada baixo o parné dunha comoda situación social....movementos todos eles que quixeron facer de Dylan o seu simbolo de progresismo e denuncia nos Estados Unidos.
Volvendo as sesions de traballo de "Highway 61  Revisited", durante catro dias traballaron abondo unha e outra vez no "Like a Rolling Stone". Foi na sesion do día 16 de Xuño cando se tomou a toma mestra que ficaria rexistrada como toma definitiva: 6 minutos e 13 segundos para a historia; como facer que un tema de mais de 6 minutos tivera exito cando nas radios da epoca o mais que sonaban eran temas de pouco mais de 3 minutos? A cabezoneria de Dylan obligou a manter o formato do tempo sen retocalo para as emisoras de radio, o que facia mais dificil que estas a emitiran. Pero o tempo deulle a razon ( como lla deu en outras cousas), e "Like a Rolling Stone" subeu ata o numero dous das listas americanas como single do album.
Outro single gravado durante este tempo tamen subiria nas listas; tratase de "Positively 4th Street"; pero este tema, que en principio ia formar parte do disco, foi descartado por Dylan, e tan so lanzouse como single.
"Tombstone Blues", "From a Buick 6", "Ballad a Thin Man", "Queen Jane Aproximately", "Just Like Tom Thumbs Blues" ou "Desolation Row" son temas que forman parte de este disco que xa é parte da historia. Marcou o desexo de Dylan de converterse no que sempre quixo ser: non a voz dunah xeneración, nin o portavoz dos desesperados e humillados; nin tan xiquera ser un folk-writer recoñecido. O desexo de Dylan éra mais sinxelo que todo eso: tan solo queria ser un cantante de Rock and Roll, e ter a sua propia banda para tocar esa musica. Con este disco marcou a traxectoria para a posteridade, rompeu co clasicismo imperante; dibuxou a musica futura enmarcada en sons que ata ese intre non tiña saida; abusou do blues como metafora para chegar ó rock. Ademais de eso, éra época na que o poder imaxinativo de Dylan estaba no seu punto alxido: da sua mente saian e fluian constantemente notas e versos; escribia as cancions mesmo no estudo de gravación e unha vez rematadas poñiase a gravalas de forma inmediata; incluso no medio da gravación paraba un intre para facer anotacións do tema que estaban a gravar ou se lle ocurria algo distinto para meter precisamente en ese tema; cousas tan tolas que son dificiles de creer...ainda que o mesmo Dylan acrecentaba esa lenda con declaracións a prensa e os medios que nada tiñan que ver co que estaba a facer e que estes recollian como declaracións de alguen que estaba por enriba do ben e do mal. E famosa a contestación a un xornalista cando este lle pregunta polo tipo de musica que el facia: "sinxelamente, é musica aritmetica"....Dylan tomaballe o pelo a quen se puxera por diante por mor de toda a parafernalia montada o seu arredor; coido que no fondo , o musico de Duluth é un timido redomado, e tan so facia defenderse da unica forma que sabia de todo o montaxe que xiraba sobre el. Sabedor que calisquer declaración que facia a os medios serian portada das revistas e medios especializados, Dylan xogaba con eles o gato e o rato, mentras da sua cabeza seguian xurdindo ideas que el ia poñendo en papel .
 Cecais incomprendido en aquel intre, él sabia moi ben o que debia e queria facer e asi foi recoñecido moito tempo despois, cando xa Dylan estaba en outra orbita, cando xa experimentaba unha e outra vez con sonidos e instrumentos alonxados de aquel que marcou o "Highway 61 Revisited".
O disco converteuse en referencia en todas as obras posteriores de Dylan; e tamen foi recoñecido posteriormente por aqueles que o condenaron o lume da fogueira por demasiado rockeiro e electrico; hoxe en día está considerado dentro dos mellores albumes de Rock de todos os tempos; e "Like a Rolling Stone" a mellor cancion publicada en toda a historia da musica popular; un disco diseccionado palmo a palmo pola critica e unha cancion a quen recentemente lle foi adicado un libro a ela sola: "LikeaRollingStone. Bob Dylan na encrucillada" de Greil Marcus, completamente recomendable para o estudo de tan solo este tema.
O final, como conclusion podemos sacar que como xa dixemos mais arriba, Dylan converteuse no que el soñara de neno: SER UN CANTANTE DE ROCK.

domingo, 1 de agosto de 2010

DEREK TRUCKS, DE CASTA LLE VEN...

 
Os poucos que seguides o blog, xa tedes visto que é caseque monotematico no que se refire a musica da miña preferencia; basicamente escoito aquelo que marcou un punto de inflexion nos finais dos 60 e comenzos dos 70, aparte as obligadas referencias actuais que marcan o noso Tio Neil e asimesmo o que sae ultimamente de Dylan, material este ultimo moi recomendable. Non sei si é esixencia pola miña parte, ou mais ben se trata de limitacións propias da idade, pero é moi dificil que escoite a musica que se fai hoxe en día; en parte porque algunhas cousas que teño escoitado son repeticións efimeras de sonidos xa esgotados, i en parte tamén porque considero que a decada que vai de 1965 a 1975 regalounos tales xoias musicais que é moi dificil repetilo. Con decirvos que da "nova fornada" unicamente podo decir que sigo (e non todo) os "Black Crows" e os "Drive by Truckers", xa vos digo todo.
Levaba algún tempo oindo falar de Derek Trucks; e sempre foi para ben; eu non tiña referencias ainda de este home polo cal un día escomencei a buscar material de él pola rede:.material solto, pequenas audicions, alguns videos, etc...; dende o principio chamoume a atención a variedade de sonidos emerxentes da sua guitarrra, e a longa traxectoria que con solo 31 anos tiña xa tras de si.
Cando souben que con menos de 20 anos xa tocara con Buddy Guy ou os Allman Brothers ( sen xiquera saber que os Allman seguian a rular no circo do Rock), a miña sorpresa foi maiuscula. E ainda mais cando as cousas ian encaixando a según sabia mais cousas de este home.
Nado no ano 1979, Derek é sobriño de Butch Trucks, bateria e percusionista orixinal dos Allman Brothers, cos que ainda sigue a tocar hoxe en dia.A pesares de  ter un tio especializado en percusion, Derek escolleu a guitarra dende moi noviño como instrumento para desenrolar toda a creatividade que levaba dentro, pero sen esquencer outros instrumentos como o baixo , o piano, ou mesmo a bateria.Con doce anos acompañou en directo os Allmann Brothers en pequenas intervencions, deixando coa boca aberta a todos aqueles que o viron sobre un escenario.Dende o ano 1999 é membro de pleno dereito da famosa banda de Florida, polo que tio e sobriño comparten escenario e gravacións.
Pero Derek TRucks, tén a sua propia banda tamén, homonima ao seu nome. Ten publicado 8 discos dende o ano 1997 que saiu o primeiro ("The Derek Trucks Band"), e hoxe quero falarvos do publicado o ano pasado..."Already Free".
Si vos digo que o disco impresionoume de tal xeito dende a primeira audición, é pouco decir. Non o podo sacar do CD do carro; con solo 5 dias dende que o merquei debin escoitalo unhas 20 veces polo menos...i en cada audición vas descubrindo cousas novas en él; sonidos blue-grass, toques jazzisticos, espiritu soul, reminiscencias country con toques sureños...unha amalgama de sonidos tan ben recreados que te enganchan dende a primeira vez que o escoitas; ...e a sua guitarra: o espiritu do gran Duanne Allman parece que revive en este home....ainda que parezcan verbas de mais.
Son doce temas que se abren co clasico(e pouco coñecido) de Dylan "Down in the Flood" do que sabes que é de Dylan porque o pon nos creditos senon poderia pasar por ser unha composición propia de Derek e nós sen enterarnos; o xenio de Duluth seguro que asinaria esta versión  si por el fora, gustando como gusta de darlle voltas e mil voltas os seus vellos temas de toda a vida.
Os once temas restantes van abrindo camiños a ritmos de voces gospel, blues con raices do Missisippi e Chicago, jazz enraizado no Sul....Mike Mattison pon a voz na meirande parte dos temas, unha voz que lembra en parte a de Gregg Allman dos primeiros tempos pero coa sua particular entonación; Susan Tedeschi, muller de Derek canta a intimista "Back Where I Started" deixandonos unha sensación de paz interior que mesmamente poderiase acabar o mundo para deixarnos felices por un intre.
A banda está formada por Derek Trucks a guitarra (baixo e percussion en algun tema tamén); Todd Smallie ao baixo;Yonrico Scott, bateria; Kofi Burbridge nos teclados; Mike Mattison na voz e coros; e Count M'Butu na percusion; a seccion de metal aparece en varios temas do disco dandolle unha consistencia ainda maior a ese mestizaxe de sonidos que caracterizan todo o album.
A espera de recibir o traballo posto a venda este mesmo ano ( Roadsongs), un doble en directo que acaparou moi boas criticas por todas partes, coido que Derek Truks vaise a converter co tempo en todo un clasico do Rock e do que oiremos falar moito no futuro. A min costoume atopalo, pero coido que non me vou arrepentir para nada...; pola miña parte, recomendovos a audición de este "Already Free" para ir abrindo boca.