OS NOSOS?...OU DE TODOS?

Teñenmo dito moitas veces.E tamén mo teñen preguntado por activa e por pasiva. Como é que sendo galego falante a cotio,con unha postura ideoloxica clara, tendo por Norde dende sempre non xa o "dereito a decidir" (palabro politicamente correcto a dia de hoxe), senon ó dereito a autodeterminacion persoal e colectiva de todo un pobo..sendo asi, como é que o teu Norde musical é un canadiano, que canta en inglés, e que ademais politicamente da unha do dereito e outra do revés?
A resposta é moi sinxela: é solo MUSICA. Nin mais nin menos. Podemos gostar de moitas cousas, de moitos gostos, do frio ou do calor,do mar ou da montaña, do amor e do odio ao mesmo tempo...e non por iso deixar de lado outras cousas que estan presentes na vida de cada un.
Neil é Neil. E punto. ninguen me vai a sacar de ahí. Non sei inglés, nin sei o siñificado de moitas das suas cancions, nin do que fala en moitas ocasions. Pero a min valenme escoitar a súa voz, o desenrolo dos seus temas, a electricidade vigorosa que pon en marcha, e en ocasions vivo plenamente o que escoito, ainda que non teña nada que ver co que está a decir.
Quer decir iso que no meu país non existen bandas que canten en galego e que non me cheguen a petar dentro de esa pataca que chamamos corazón? por suposto que non é así.Nin moito menos. Disfruto con moitas das bandas que cada dia se deixan o pelexo enriba dun escenario, en infinidade de variantes validas e que ademais teñen os seus seguidores que porfian en velos cando poden.
Polo normal, o feito de cantar en galego non é un handicap no canto ao seguimento que se fai destas bandas. Os seus textos cecais simplifican a mensaxe no canto de que moitas veces as voces reinvindicativas de este grupos, apaga a calidade musican que atesouran dentro de si mesmas.Esto tamén é un indicativo da "anormalidade de país que nos tocou a vivir. Anormalidade que se convertirá en "normalidade" cando este sexa un país de seu. Cecais non o vexamos, pero o rumbo da historia é imparabel.
Por iso, dende aqui, quero facer unha homenaxe a multitude de bandas galegas que rulan por todos os currunchos de Galicia dia si e dia tamén.
ZENZAR, HERDEIROS DA CRUS, RUXE-RUXE, MACHINA, NAO, LIVIAO DO PORRAO, ATAQUE ESCAMPE, SKARNIO, OS DIPLOMATICOS,
DAKIDARRIA, DIOS KE TE CREW,LAMATUMBÁ, MEDOMEDÁ, O CAIMAN DO RIO TEA, NOVEDADES CARMINHA, SAMESUGAS, THE HOMENS...e moitos mais que poderiamos nomear cando nos referimos ao que é estrictamente Rock & Roll na nosa lingua; sen esquencer a moitos dos precursores do Folk con un nome recoñecido como MILLADOIRO, BERROGÜETO, LUAR NA LUBRE, SUSANA SEIVANE...

FAI FALLA RECARGAR AS PILAS

E tanto que fai falla volver con mais folgos que nunca. O vran 2013 esta a piques de deixarnos e nós solo temos que dicer que foi bastante caralludo, sobor de todo si nos atemos ao mes de xullo onde se concentraron en poucos dias novas experiencias que fixeron que nos reservaramos para un agosto mais acomodado no que o bon tempo, o sol, o calor e a boa compaña, todo esto misturado coa súa ración de cervexa,deixonos un pouso do que temos que recuperar para o curso que se aveciña.

Para empezar destacar a celebración a finais de xuño da 3ª FESTA DA ARROUTADA, en Xunqueira, onde o temor a choiva foi a tonica dominante nos dias anteriores ao evento. Pero o tempo volveu a axudar a celebración da ARROUTADA.Sol, calor e boa xente conxugaronse para recibir a tres grupos que puxeron cada un deles un toque distinto e para todos os gostos. "En Mala Hora" abriron con clasicos do rock deixandonos un regusto de mais, mais, mais polo seu bon facer no escenario. E iso que non contaban co guitarra orixinal e tivo que facerse cargo dela un compoñente de "Guezos", grupo que seguiu a historia coa sua mistura de Rock e Folk electrico que puxo ao persoal a brincar durante caseque duas horas. "Nao" pecharon o cartel con un hardrock potente, reinvindicativo e seminal que fixo que os asistentes aguantaran ata mais ala das catro da mañan, cando se puxo punto final a esta 3ª Edición, na que se homenaxeou ao "CARRABOUXO", persoaxe do comic ourensan con toda a retranca do galego pailan da man do seu autor "Xose Lois". A cea congregou a unha chea de amigos que aguantaron ata o final despois de celebralo con xenerosas racions de cervexa e licor café amais , por suposto, do "chiculate" e mais a bica que xa é toda unha institución na "ARROUTADA".

Quince dias despois encamiñamos os nosos pasos hacia Frias, onde se celebrou a 4ª edicion do RUST FEST.Ali volvemos a xuntarnos os vellos amigos de todos os anos en un entorno prodixioso da natureza. Foron tres dias de charlas, apertas, cervexas, musica...e Neil Young por suposto.Poidemos ver a nove grupos no escenario exprimindo o mellor de cada un deles nas suas mais variadas facetas reproducindo a musica do xenio canadiense.Toda a familia Rustie en pleno (fallou un dos fundadores, pero xa se puxo a cruz correspondiente no seu expediente, e xa sabe que a ausencia en duas ocasions consecutivas é motivo de radical expulsión da secta...asi que xa está avisado). Os nenos disfrutando de tres dias ao seu aire, e os maiores contandonos as "batalliñas" como vellos resabiados.
Como nas redes sociais e mais na web "www.enlaplayadeneil.net" hai información do desenrolo do RUST FEST mais que exaustiva, dirixovos a eles para que teñades ocasión de saber mais polo miudo como foi esta 4ª edición.
Porque dez dias despois volvemos coller ruta..esta vez cara Francia, Nimes en particular para volver a atoparnos coa meirande parte dos asistentes ao RUST FEST DE FRIAS no concerto que Neil tiña apalabrado no recinto Romano de Nimes. E hai que dicer que de novo o "Vello Young" non defraudou...meu Deus que concerto¡¡¡¡¡¡¡¡. Do mellor que lle teño visto nas oito ocasións do que teño disfrutado de ese priviñexio. Cecais a mesma altura daquel concerto do 2001 en Vilar de Mouros, tamen cos "Crazy Horse", do que ainda hoxe en dia conservo unha lembranza inesquencibel.O que fixo en Nimes vai ficar na retina dos oidos por moito tempo. Ainda hoxe, cando pasou mais de mes e medio, perduran aquelas notas, aquela electricidade no ambiente que fixo que quedaramos noqueados no rebumbio emerxente de acordes, distorsions, laios e actitudes para o recordo. Facer mais de 1.200 kms para ver a Neil pagou a pena e seguirá sendo algo que contaremos aos que veñen detras.
Ao dia seguinte collemos camiño de volta para atoparnos de novo co vello Neil en Biarritz, o punto mais perto do Estado español onde tocou nesta xira europea. Tivemos tempo para o descanso e tomalo con mais tranquilidade, o que fixo que nos perderamos as citas que tiñamos apalabradas con Antonio e mais Gerardo en Biarritz.Set list moi semellante ao de Nimes e Dublin, e a pesar da boa nota do concerto recollidas en todas as cronicas, nós ainda estabamos en Nimes. As pantallas xigantes axudaron a seguir o concerto dende mais lonxe, e ainda asi non poido esquencer o "Ramada Inn" de Biarritz. Todo un clasico que se vai converter xunto co "Like a Giant" en referencia de esa maravilla de "Psicodellic Pills" que nos regalou a finais do 2012.
Como vedes, mes de xullo apabullante no que a experiencias se refire. Sobretodo estar de novo con aqueles a quen lembras durante un ano enteiro e que sabes que van a estar ahí de novo o ano que ven.Angeles, Cristina, Pepe, Julia, David, Dani, Antonio, Gerardo, Jordi,Isabel...e toda unha chea de amigos e "Rusties" que sabes que estan ahí para reir, chorar, contar e disfrutar de unhos dias que todos esperamos ansiosos durante un ano . Pero este vez en moitos casos foi por partida doble e incluso triple. Do "Clan galego" xa non digo nada porque estamos en contacto continuo, pero eles saben que non os esquenzo.E lembrar, dende a distancia, a Xaco, perdido no centro de Europa, e a quen esperamos que volva canto antes para disfrutar da sua compaña e a sua musica. Ademais o ano que ven, os galegos temos que poñernos as pilas: O Rust Fest volve a Nosa Terra, a terras de Xunqueira e hai que ir preparando as cousas pouco a pouco. Asi que xa sabedes: recargar as pilas.

DUBLIN 15-6-2013

Outra data para enmarcar nas lembranzas de unha vida.E ademais en Dublin, cidade a que lle tiña ganas,e ademais na compaña de xente tan extraordinaria como Ricardo, Hector Jose Erveza, Laura e mais Dani.

Sexta vez que tiña diante de min a Neil...e terceira cos Crazy Horse. Sigome quedando cando os vin no 2001 en Vilar de Mouros, con unha noite moi semellante a de Dublin, con choiva, vento, treboadas....de Rock con maiusculas evidentemente.

Neil fainos a vida mais facil, mais doada en todos os aspectos. Nunca , nunca desilusiona, nunca exerce de ritual simbolico de noite tras noite dando o mesmo de si mesmo. Neil fai que sexamos capaces de pensar: "Joder, podia tocar corenta temas mais que a ben seguro podiamos escoller entre seis ou sete para quedarnos contentos", pero é tanta a pasión e a entrega que ofrece en cada concerto, que é imposible queixarse.Non miras o reloxio do tempo senon é para pensar que xa pasou unha hora e ainda nos queda "solo" outra mais.

Momentos que fican na retina de cada un cada vez que o ves.Momentos que fican con un mesmo como retratos de vida activa e que nunca vas esquencer. !!!Como vas esquencer un concerto de Neil Young?¡¡¡¡¡¡¡. Momentos que semanas despois de habelos vividos ainda lembras como si fora en ese mesmo intre que estiveran a suceder. Escoitas unha e outra vez nos teus oidos os lacerantes aullidos da sua "Old Black"...unha e outra vez. Son dias i experiencias que vas manter no cartafol da tua vida.

Escoitar "Podwerfinger" nos seus primeiros compases e sentir que o sangue se che acumula nas orellas para experimentar algo unico na tua vida.....oir como transforma "Fuckin' Up" ata facernos sentir participes de algo que ti mesmo estas a crear, sentindo que ti estas ali arriba, con eles, sendo un mais de algo que se está a producir naquel mesmo intre...non hai verbas para contarlo por moita capacidade que unha persoa poda ter pra ser capaz de relatalo.
Podiamos esperar un set list como o que nos ofreceu en Dublin. Non habia sorpresas.Podemos decir que faltaron ducias de titulos para encher un concerto, pero sabiamos ao que iamos."Ramada Inn" e "Like a Giant" sonaron inconmensurables, como tiñan que sonar."Comes a times" foi o momento entrañabel i emotivo para moitos. "A chica Canela" sempre me seguirá recordando aquela noite de xullo de 2010 en Valdoviño cando a escoitei aos nosos "Crazy Ponys" no 1º Rust Fest.Escoitadea e xa me diredes si os nosos "Ponys" non sonan aos "Horses".
Que "Blowind in the wind" sobraba xa o di todo o mundo. Non sobraria si fora como no "Weld", salvaxe e lacerante aos oidos, pero unha versión respetando tanto a orixinal? Pra eso xa está Dylan, que incluso fai anos que non a toca como na sua orixinal do 63.

E quedamos coas ganas do "Like a Hurricane", que a piques estivo de sonar. Billy Talbot moito lle indicaba a Neil co dedo si baixaban o "paxariño" ou non. A nosa imaxinación voaba mais rapido que a deles porque nos parecia que incluso escomenzaba a baixar...pero quedouse en eso, en un intento que esperemos que en Nimes ou Biarritz podamos levalo a realidade.
"Cortez" sonou maxestuosa como bis, algo corta, pero a treboada e a choiva xa fixeran acto de presencia de novo.Asi que tivemos que conformarnos co que habia. QUE FORA MOITO¡¡¡¡ ainda que si houbera mais non nos iamos queixar.

Da banda, que decir?. Billy facendo o seu traballo e participando en momentos culmens, como sempre. Ralph sendo o amo do cotarro a nivel ritmico e impoñendo os cambios de ritmo precisos en cada momento. E Poncho, que decir de Poncho cando non dabamos un can por el?. Participativo, activo, virtuoso cando quixo selo, dando a entrada a Neil neses momentos en que lle da todo feito...e incluso con patada no cú cando Neil se reviraba cara a outra banda do escenario.esta vivo Poncho mais que nunca. Deronme ganas de berrarlle. "Poncho, vente para Ribeira e traete a todos contigo".
En fin, un concerto que ainda nos deixa con mais ganas ainda de velo en Nimes i en Biarritz dentro de unhos dias.

Das anecdotas deses dias xa teremos tempo de contalas en Frias dentro de pouco, non?. Mentres sigamos lembrando i escoitando as notas que oimos ese dia 15 de xuño nun vello campo de futbol de Dublin.
P.D.: as fotos son autoria do noso compañeiro de aventuras Jose Erveza. Gracias Jose.