II RUSR FEST: CON BOLONIA NO CORAZON (1)

Ainda hoxe, 15 de xullo, cinco dias despois de voltar das "Southers Earths"non din despertado para contar con obxetividade todo o ocurrido en esta II RUST FEST.
Fai un ano exactamente que poñiamos a andar o primeiro dos Rust "Waiting for Neil" en terras de Valdoviño. Aquela experiencia, e coido que todos os asistentes a ela me daran a razón, marcou un antes e un despois na vida de moitos de nós. En este ano transcurrido todos soñabamos con volver a encontrarnos para compartir unhas pocas horas do ano con aquelas maravillosas persoas que coñecimos en Valdoviño. A espera faciase moiiii longa; os dias non daban pasado; as novas do II Rust caian a contapingas...os nervios empezaban a aflorar cando iamos sabendo de todos os grupos que se xuntarian por dous dias en Bolonia. Meu Deus, con esa calidade ata o propio Tio Neil era capaz de aterrar en Bolonia...e si esto era asi, como iamos a facer mais adiante? Xa non "Esperariamos por Neil?"; cumpliriase o lema e disolveriamos as Rust?  NON, QUE NON VEÑA!!!!!!!! QUE SE QUEDE NA CASA.....NOS O QUE QUEREMOS E XUNTARNOS CADA ANO, o de Neil é a excusa perfecta para asi facelo.

Bueno, e deixando un pouco de lado a ironia (moi propia de nós por aqui enriba, e pouca entendida a veces polas Terras do Sur) paserei a contar mais ou menos o que ali aconteceu, empezando polo longo viaxe a que nos vimos sometidos dende o Norte: 1200 Kms de arriba a abaixo coa CrazyFurgo onde se ubicaba o material dos Crazy Ponys, con Ricardo e Arancha nela; Luis e mais eu faciamos de escoltas ainda que o coche ia ata os topes tamen: caixas de camisetas, cervexas Estrella, empanadas, Licor Coffee de Xunqueira...iamos ben abrigados para o camiño.
Extremadura deunos o primeiro toque: interminable, moi distinta o que nós coñecemos; nun intre coidamos que Ricardo toleaba pola inmensidade que se presentaba diante noso. O calor fixo acto de presencia con temperaturas que subian dos 33 ou 34 grados. Chegou ó seu culmen en Sevilla: 37 grados as 7:30 do serán. Ali fixemos unha parada tecnica para saudar ( e no meu caso coñecer) a un compañeiro de Luis que nos esperaba nas aforas. Cando recuperamos a estrada xa estabamos doentes por albiscar o mar...mantiñamonos en contacto con Hector, Miguel e Vicki que baixaban dende Madrid despois de recoller o primeiro na capital do reino....e o mar non aparecia por ningures; Xerez, o Puerto de santa Maria, Vejer de la Frontera, pasamos perto de Barbate, onde pensabamos escoitar os rumores das ondas contra a área...pero nada de nada. De supeto, un cartel indica a dereita BOLONIA e ali empezamos a subir unha longa costa que nos separaba do noso obxetivo. Cando chegamos o culmen por fin poidemos velo: a praia de Bolonia aparecia ali abaixo esperando por nós. Os catro Kms de baixada foron como esas baixadas do Tour de Francia que todos os verans nos ofrece o TV: relaxada, apurando cada curva, mirando solo ó infinito cercano que se nos presentaba diante de nós. Por fin chegamos, e o primeiro que vemos é o noso aloxamento por esos días: o Bellavista. NIn en el paramos impacientes como estabamos por atoparnos con aqueles que botaramos tan en falta durante un ano. Un pequeno vistazo á praia, chamada a Antonio Boss, e confirmación de que alguns xa estaban no chiringuito de La Cabaña. Para ala fomos como tolos para abrazar a Jose, Isa, Dario...e mais tarde a Dani, Laura e como non ó NOSO Lucas. Porque Lucas é de todos nós....(non quero imaxinalo dentro de catro ou cinco anos na Rust subido xa o escenario...).
Hector, Miguel e Vicky apareceron ó pouco coma nós: cansos pola viaxe pero ledos por estar todos xuntos.
Tomamos posesion do aloxamento, ceamos un pouco, e despois Jose e mais eu fomos tomar algo nun dos poucos chiringuitos que estaban abertos. Habia que esperar por Xaco que retrasaba a sua chegada por motivos alleos a el e que non sabiamos moi ben a que hora chegaria. No chiringuito foi onde nos atopamos por primeira vez sen sabelo con Sophia, e a volta pola estrada xa empezaron a ocurrir algunhas cousas raras, raras que se multiplicarian nos vindeiros dias.

Xaco chegou as 5:30 da madrugada...xusto para saudalo e volvernos meter cada un na cama ata o dia seguinte. Xa estaban todos os Crazy Ponys en Bolonia, onde escribirian o mellor dos concertos da sua vida, con un cantante novo que tomou o mando da situación e un bateria que é realmente guitarra e que colleu as baquetas un mes antes de actuar en Bolonia