ROCK OF AGES (THE BAND)

Ben, temonos que poñer en onda. Asi cando falamos de Neil Young ou Bob Dylan, polo menos para min,  hai que atinar para empregar as verbas axeitadas, con The Band, ven a ocurrir caseque o mesmo. Hai que poñerse serios porque é moito o que estes catro canadianos e un estadounidense teñen aportado ó Rock.
Cando fai unhos anos se volveu a falar da "american music", da "roots music" en busca das raigames do mais profundo dos USA no que a musica popular se trataba, puxose de moda rastrexar no fondo de armario desta musica, sen decatarse de que o traballo xa estaba feito facia moitos anos.
Robbie Robertson, Rick Danko, Richard Manuel, Levon Helm e Garth Hudson; velaiqui ós vellos The Hawks que acompañaron a Ronnie Hawkins durante anos polas suas xiras na sua Canada natal; ata que sonou a flauta, claro; ata que toparon con un poeta metido a musico que proviña de Duluth e que andaba a percura de unha banda de rock, electrica, dura e pesada para acompañalo por unha xira que ia a trocar o futuro do Rock.
Dylan necesitaba a esta Banda, queria poñer en practica aqueles sons que rebulian na sua testa tola; non o tiña nada doado xa que o experimento que probara fixo que os seus seguidores ( ou polo menos moitos deles) lle deran a espalda; pero teimudo como éra Dylan, non dubidou en poñerse en marcha por todo USA e Inglaterra durante o ano 1966 para presentar en sociedade a sua Revisitada Autopista 61. E ali estaban os The Band (ainda sen ese nome) para acompañalo. Dias tras día aturando os pitos e marmullos de unha parte do publico; eles estaban en Manchester, naquel 1966, cando alguén dende o publico lle chamou "Xudas" a Dylan, ao que este solo respondeu. "Non te creo", para despois pedirlle á banda que "tocade o mais forte que podades" e puxeronse co "Like a Rolling Stone".
Daquela xira tan dura da fé o feito de que o bateria Levon Helm abandonou un día, canso de escoitar as queixas noite si e noite tamén. Pero a "unión" da banda e o poeta xa éra un feito.
Tivo que caerse da famosa moto, para que Dylan abandoara os cenarios durante unhos anos e asi poder adicarse e coller folgos para unha nova etapa. Cousa que tamen fixeron os membros da Banda. Perto de onde Dylan vivia, alugaron unha casa (a famosa Big Pink, en Woodstock) e ali pasaron unha boa tempada en compaña dos seus instrumentos...e de Dylan, que de vez en cando tamén se deixaba caer por ali.
E de ahi, de esa casa, sairon duas obras de arte."Music from Big Pink" (The Band 1968) e "Basement Tapes" (Bob Dylan &The Band 1976).
Co seu primeiro disco, The Band indicaban o camiño escollido. Mistura de rok&roll primitivo, country root, moitas melodias vocais, blues a pingas contadas...unha deliciosa melodia no que os instrumentos non son a veces os que estamos acostumados a escoitar en unha banda de rock: violins, acordeions, timbales, tuba, trompetas...éra como unha inmersión no mais profundo do mundo rural americano.
Un ano despois volveron a carga co seu segundo disco. Impecable dende a famosa portada onde se ve o grupo como cinco vellos paisanos desarraigados cos suas vellas roupas de faena. "The Band", sinxelamente ese nome xa indicaba todo. Xiras e xiras por todo o mundo i exitos de singles e albums caian un detras doutro.
Despois foi o "Medo escenico" ("Stage fright") para redondear unha triloxia impecable no seu conxunto.
Triloxia que se pode fornecer en este "Rock of Ages" do que estamos a falar.En directo, no ano 74, 18 temas que percorren a sua esplendorosa carreira dos cinco primeiros anos; aparte de , "The nigth they drove old Dixie Down", "Across the great divide", "This wheel's on fire", "Rag mama rag", "The weight", e moitos mais, ainda incluian outros temas como o magnifico "King Harvest" ou "Caledonian Mission";  na edición en CD do ano 2001 incluironse 10 temas mais ,como "I shall be released" "Up on Cripple Creek", e catro deles en compaña de Dylan: "Down in the Flood", "When i paint my masterpiece", "Don't ya tell Henry" e rematan con "Like a Rolling Stone"...indescriptible porque non se coñece outra verba que mellor represente o son e a forza de esta Banda.
The Band reeditaron moito material posterior ao seu "Last Waltz" famoso; a sua despedida en cine é un dos documentos que mellor gardan o paso dos anos; todos os convidados a esa reunión expresan admiración e respecto polos cinco membros da banda como mestres de unha musica enraizada no mais fondo deles; pero este "Rock of Ages" cecais recolle o seu espiritu mais primixenio; a forza expresiva a traveso de musicos profesionais que tiñan unha carga historica e que debian de expresala como mellor debian.
The Band foron un dos grupos con mais presencia mediatica nos medios especializados durante a sua existencia.Os seus temas son inmediatamnte recoñecidos; teñen un "aquel" que soan a The Band. As diferentes personalidades da banda confluien en un armonioso final que os confire un son propio. A pesar de que non habia unha voz en exclusiva; Levon Helm canta en moitos temas; pero en outros será Richar Manuel ou Rick Danko os encargados de poñerlle voz, dependendo do tipo de tema, da melodia, da sinerxia propia de cada un; ainda que sexa Richard Manuel o que mais veces puxo a sua voz a servizo do grupo.
No ano 1986  faleceria Richard Manuel, despois de longo tempo pelexando por a sua adiccion ó alcohol; moitos grupos de rock teñen a Manuel como unha das suas referencias; Eric Clapton, The Call, Counting Crows ou Drive by Truckers nun intre ou outro deixaron a sua homenaxe a este home de sinxela apariencia, de predicador evanxelico que chamaba as portas do ceo cando tocaba o piano, as congas, o clarinete ou calquera cousa que selle puxera por diante.
Anos despois,a morte chamou as portas de Rick Danko, baixo, guitarra e multiinstrumentista da banda que recompuxera a sua carreira formando parte de varias bandas e volvendo taména tocar con The Band no seu retorno en 1993.
Levon Helm sigue ó pé do cañon producindo e traballando en solitario sobre a base do country e o rock&roll; recoñecido pola sua influencia por todos os entendidos e lembrado sempre pola sua particular voz en aqueles temas country tan axeitados os tempos da banda.
Garth Hudson segue a tocar o organo en multiples traballos; cecais sexa o que tiña unha educación musical mais completa do grupo. Dice a lenda que para que The Band se tomaran as cousas en serio, ó principio de todo, cobraballe os demais membros do combo 10 dolares por cada clase musical que lles daba. A sua influencia pola musica clasica non foi obice para que pasara a ser un dos maiores virtuosos nos teclados e que a base  jazzistica influira no grupo definitivamente.
Por fin Robbie Robertson, o guitarra, é recoñecido polos multiples traballos desenrolados despois da sua marcha do grupo. Foi o unico que non volveu no ano 1993 como The Band; a sua particular forma de tocar a guitarra, e a sua excelsa calidade compositiva fixo que asinara mais do 90 % da produccion do grupo como autor dos temas; tén escrito musica para bandas sonoras e tamén se adentrou en proxectos mais complexos con musica mais experimental, deixando de lado a musica popular pero mantendo unha calidade envidiable.
Podiase falar longo e tendidode The Band, pero seguro que o faremos mais adiante cando toquemos mais temas xa que a influencia de este grupo no Rock marcou toda unha época.
Como homenaxe a eles podedes escoitar o seu "King Harvest", un tema que para Greil Marcus, é o mais representativo de este grupo que se chamou The Band.