ME CAJOOOOO NO LANOIS¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡

Que non vos asuste o titulo de esta entrada. Vai solo por mister Lanois e a sua paranoia polos efectos de sonido.
"Le Noise", do meu queridisimo Neil Young é un gran disco.Non hai ningunha dubida o escoitalo por primeira vez; grandes temas, excelentes cancións, sobria presentación....pero o sonido????????. Non sei, non me acaban de cuadrar esos efectos finais de algun dos temas, nos electricos sobretodo nos que se alonga o tempo como en unha agonia, estás a desexar que remate de unha vez; sobranlle evidentemente, cecais os que sonan durante os temas poidan ser aceptables...pero esos finais¡¡¡¡¡¡¡¡¡.
Como decia, deixando aparte esto que comentei arriba, "Le Noise" gustame, apabulla dende o principio; as partes electricas son coma zorreagazos secos nunha noite de lua; asperas letanias brincando aqui e acolá ata chegarche ó corazón; melodias electricas misturadas coa voz de Neil (ainda non se lle foi; ainda aguanta o tipo perfectamente) nunha soedade que apabulla dende o primeiro tema.
Grande "Walk whit me" abrindo a partitura que se desparrama ó longo dos oito temas; memorable "Hitchkicker" rememorando vellos tempos en novos espazos sonoros; brilante como plata refulxente "Angry world";"Peaceful Valley Boulevard" perfora as entrañas en carne viva, ...e Love and War", para este tema non hai verbas que expliquen ese sete minutos hinopticos de catarse individual, mellor escoitala, meterse dentro dela e poder decir: "!!joder co Neil Young¡¡".
Un disco que seguramente co tempo, convertirase en un clasico para todos os seguidores do canadiano; cecais no futuro xurdan musicos influenciados por este traballo que o tomen como referencia...o tempo poñerao no seu sitio, pero teño moi claro que o meu xa tén espazo de privilexio na miña colección.
Decepcionoume, eso si, a pobreza de datos, o exiguo "pack" que acompaña a obra; non se explica que tipo de guitarra toca en cada tema (supoñemos que a "Old Black" anda por medio de algún);... as letras presentanse sen ningún dato no camiño da sua creación, cando Neil é bastante amigo de todo elo; é decir: sobria posta en escena, que me cheira a min que vai a ter a sua prolongación (cecais para Nadal) coa posta no mercado dun "Set Box" con DVD incluido e algún que outro "Bonus Track" de "Le Noise". Supoño que o marketing impera en estas cousas, pero de todos formas non implica que estemos de ningun xeito diante de unha obra coxa...para nada, si obviamos eses "efectos" de algúns temas, atopamos un novo camiño que Young nos está a sinalar; é solo cuestión de collelo e disfrutalo.
Benvido "Le Noise"