Rock-e-Navallas: UN PASO MAIS: XA ESTAN AS CAMISETAS

sábado, 7 de mayo de 2011

UN PASO MAIS: XA ESTAN AS CAMISETAS

Pois si amigos todos: o tempo vai pasando e os pasos vanse cumplindo. Co programa da 2ª Rust Fest xa desmenuzado pola boa man de Antonio e Manolo, agora damos outro paso cara eses dias 7 e 8 de xullo.

Xa temos as camisetas...que teredes que sufrir con impaciencia crecente dia tras dia ata chegar a Tarifa; pero polo menos xa vos podo deixar unha mostra delas.....tatachan...tatachan

3 comentarios:

johnphillips1981 dijo...: XAN ENORMES, ya le gustaría al Tío tener un merchandising como este.

Ya queda menos para vernos. Un abrazo.; 7 de mayo de 2011, 9:11
ivaxavi dijo...: La gallina de piel, Xan!
Mandarle el catàlogo al Tio, seguro que se pide una!; 7 de mayo de 2011, 10:38
manologranpa dijo...: Cojonudas Xan, trabajito fino y desinteresado como siempre, las pasamos para la playa. GRACIAS MIL como diría Antonio, eres un monstruo; 7 de mayo de 2011, 20:11

Publicar un comentario

Esta noite é a noite

1973. Danny Whitten ainda tivo tempo de toca-la guitarra en "Come on baby let's go downtown" ( do que éra co-autor xunto con Neil). Pouco despois morria dunha sobredose. Bruce Berry seguiu o mesmo camiño despois de encargarse da loxistica da banda durante moito tempo.

Doce temas que se abren e se pechan co que da titulo o disco. Doce temas que pasan voando cando un os escoita unha e outra vez. O tempo puxo este disco no seu lugar axeitado;foi o que marcou o aterrizaxe definitivo no Rock por parte de Neil Young. Si a sua discografica ainda soñaba con outro "Harvest" despois da publicación do "Time fade Away" e as elucubracións posteriores de "On the Beach", con "Tonight's the night", Young rompeu as cadeas definitivas de seguir sendo un folk-writer.

Lamentos tormentosos; longas plegarias cheas de nihilismo catartico en lembranza de Danny; guitarras abruptas sen dar pé a ningunha brillantez solista; o piano omnipresente de fondo atacando acordes desesperados, o baixo de Billy Talbot marcando o tempo atolondrado, acompañado coa base ritmica de Ralph Molina á bateria.

Todo un conxunto entrelazado non se sabe moi ben como para deixar unha obra mestra para a posteridade. Nunca Neil Young foi tan "blusero" como neste disco.

A pesar de grabarse en 1973, non viu a luz ata o ano 1975; polo medio outra obra para a perpetuidade: "On the beach"; e posteriormente outro luxo "Zuma". Que mais se pode pedir en tan pouco tempo?