ROCK,POLITICA E SEXO NOS 70'

Menudo cocktail explosivo, nonsi? Pois daquela, nos principios dos anos 70, xa vos podedes imaxinar o que podia ser. Para empezar: o rock éra subversivo, a politica estaba prohibida...e o sexo... pois eso ( é decir, non existia agás nas quentes imaxinacións daqueles que nos tocou vivir aquela época).

Nembargantes, esas tres premisas coincidian e cruzabasen bastante a miudo, polo cal non éra extrano que foran da man en moitas ocasións, ainda que hai que decir que caseque sempre con connotacións negativas. O poder é o que tén, e mais ainda vivindo baixo a bota opresora do franquismo. Moitos din agora que non éra para tanto; supoño que seran os mesmos que daquela vivian moi ben baixo o parauguas da dictadura, e que despois reviraron en "democratas" de toda a vida. Ja Ja...dictadura pura e dura éra o que tiñamos, e o que se movera non é que non saira na foto, non...directamente o trullo.

De todas formas, seguro que tedes vivencias de aqueles anos que hoxe fan que as lembremos con un sorriso nos beizos, ainda que non éran ningunha broma daquela.Vouvos contar algunhas delas.

NEIL YOUNG E ZUMA
Caseque todos xa sabedes que a primeira edición do "Zuma", do noso Tio Neil salira mutilada por mor das verbas finais que se pronuncian no tema "Cortez Cortez",cando chama a este "Asasino". Estamos a primeiros do ano 1975, e a Franco quedalle pouco tempo para espichala, pero asi e todo a censura franquista non deixa pasar unha. E  tocoulle a Neil Young como lle tocou a moitos outros.
Pouco despois da morte de Franco, editouse xa co tema completo; pero aqueles primeiros exemplares son un dos botins mais codiciados polos coleccionistas afeizoados ao Rock.

JETHRO TULL (AQUALUNG)

A portada do mendigo facendo un corte de mangas ao persoal podia valer xa para os censores para evitarlle pesadelos os nenos; pero non éra eso. A concepcion da obra de Ian Anderson sobre  a imaxen de Deus e o home foi mais que suficiente para que insignes "opusdeistas" conseguiran que o disco non se publicara no noso país. E eso fixo que a obra de Jethro Tull fora unha das mais buscadas polos seguidores do Rock; de Londres, Paris, Perpignan,ou grabacións caseiras que pasaban de man en man, fixeron de "Aqualung" un dos discos mais famosos sen editarse entre nós.

O seguinte disco de Jethro Tull tamén chegou con polemica. Tratabase do "Thick as a Brick", un tema que ocupaba as duas caras do disco e que se editou sen problemas aqui. Pero de fora chegaban comentarios que non nos aclaraban nada, case seguro que nos facian mais confusa a cousa. Deciase,(rumoreabase), que o neno de 8 anos da portada  (ese con cara de pillaban, loiriño e con lentes)de nome Little Milton deixara preñada a moza que aparece sentada detras del ( si, esa a que todos mirabamos si é que se lle vian as bragas, ou si éra un bañador o que levanba posto). O neno en cuestión éra o autor da letra que Ian Anderson lle puxo musica, e enton ainda nos faciamos mais preguntas, claro. Anderson tivo que aclara-lo decindo que todo era un invento de el, e que nin existia Little Milton nin este escribira o texto.Pero a censura non se debeu de enterar desto e o disco pasou sen problemas as estanterias das tendas.
ROLLING STONES (STICKY FINGERS)
Os Stones sempre foron dos que habia que buscarlle tres (ou cinco) pés ao gato.O seus discos sempre chegaban con mais retraso do habitual (o habitual éra entre cinco a doce meses), pero o final chegaban.
O que non chegou, ata que o Valle dos Caidos recibiu xa por un tempo longo ó seu principal inquilino, foi a portada do "Sticky Fingers". A orixinal xa a coñecedes todos agora en CD. Pero cando saiu en Vinilo foi censurada e cambiada totalmente no noso pais. Na orixinal, unha gramalleira autentica de pantalón vaquero podiala subir e baixar ( unha autentica obra de arte); aqui en troques foi sustituida por unha portada de un bote metalico de marmalada do que xurdian unhos dedos pringosos dela (dahi o titulo); o noso país foi o unico do mundo que editou esta portada polo que tamén converteuse en peza de coleccionistas.
O mesmo tempo que se sustituia a portada, tamén se eliminou o tema "Sister Morphine", por outro titulado "Let it rock". En este caso salimos gañando pois a calidade de este tema é moi superior o eliminado, pero a concepción orixinal do disco foi destrozado.
Un amigo meu tiña este disco, e cando quixo saber o que lle daban por el nunha tenda de discos, ofrecianlle 3€ por el. Quedou con cara de parvo, e cando lle explicou que esa portada éra unica o "vendedor" nin tan siquera sabia de tal feito. Mais tarde chegaron a ofrecerlle ata 150€ en outro lugar de compra-venda de discos.
Cando se editou aqui en CD, a portada orixinal faltaballe o esencial, é decir, o sube-baixa da gramalleira, polo cal toda a orixinalidade ficaba en nada.
OUTROS

Os tres anteriores cecias sexan os mais coñecidos  en canto a censura de aqueles tempos.pero houbo moitos mais. En alguns casos, cando non gustaba o que decian sustituiase por pitidos ou ruidos raros que non viñan a conto. E o caso da famosa "American Pie" de DON McLEAN que na ultima estrofa nomeaba a santisima trinidade e no seu lugar puxeron un pitido.

A DAVID BOWIE tamén lle tocou lidiar coa censura: o seu disco "Aladin Sane" rezumaba sexo por todas partes e quixeron eliminar varios temas, entre eles "Let's Spend The Night Toghther" unha version dos Rolling Stones que xa fora publicada aqui sen problemas. Bowie negouse, en un xesto que o honra, e o disco non foi publicado ata o ano 1976.

O unico disco do primeiro supergrupo que existiu, BLIND FAITH, era unha xoia para aquel que o tivera. Foi prohibido pola sua portada na que aparecia unha adolescente mostrandoun peito. Aqui nin houbo a oportunidade de cambiala por outra: disco enteiro e nada mais.Posteriormente falouse que a rapaza éra filla de un dos membros do grupo, en concreto de Rick Grech.

 THE WHO, tamén se toparon coa censura en varias ocasions. O seu disco Who's Next tivo que cambiar a portada porque parecia que mexaran nunha rocha que estaba detras deles; cambiarona por unha foto de unha actuación en directo. Tamén cando se editou "Quodrophenia",no libreto que acompañaba o disco, habia unha foto na que se via a habitación do protagonista e contra a parede unha chea de mulleres espidas...pois unha por unha foron retocando todas as fotos, e asi taparonas a todas.

LOU REED na sua época mais tola viu como se prohibia o seu tema "The Kids" polo contido sexual que mantiña; e posteriormente a famosa "Heroin" do seu disco "Rock'n'Roll Animal" foi eliminada por outro tema do "Transformer".

Black Sabbath, Brian Eno, New York Dolls,Johnn Lennon, Caravan, The Doors, Chicago, Jimi Hendrix, e un longo etcetera, figuraron nos perigosos personaxes que lle podian facer dano a dictadura si se escoitaran as suas cancións, ou se viran as portadas que as sustentaban. Ata aqui houbo dous casos (aparte dos cantautores, como Raimon, Llach, e todos os que proviñan das diferentes nacións do Estado) que chamaron a atención:por unha banda "Los Brincos" editaron o seu ultimo traballo "Mundo Demonio y Carne", con unha portada para España e outra distinta (non admitida aqui) para o resto do mundo, e por outra banda, o grupo "Doctor Pop" tivo moito exito con unha canción chamada "Lucia" na que  se falaba do ben que o pasaba unha moza moderna e botada para diante...a cousa non teria importancia si non fora que o titulo orixinal éra "Sofia" e parece que o nome da actual raiña dos hespañois non podia estar en boca de todos.

VIVENCIAS PERSONAIS
Si esto éra na teoria, un tamén pasou alguns momentos que hoxe lembro con unha gargallada pero que daquela metia o medo no corpo que non vos podedes imaxinar.
Os "puerros" ( como asi se chamaban antes os canutos, e a min nunca me gustou eso de "porros") xugaron algun sobresalto naqueles anos en que escomenzaba a agromar as primeiras pingas de liberdade. Conseguir un pouco de "maria" ou "chocolate" éra unha experiancia que pasaba por varios pasos e moitos contactos. Podian pasar 20 días dende que dabas o diñeiro ata que recibias a "mercancia". Non éra coma hoxe que vas a esquina da rúa e encontras o supermercado da droja. Daquela habia que pasar moitos filtros para conseguir un "puerro".Ademais, en Donostia,onde vivia daquela,a cousa misturabase moito coa politica,e quen mais quen menos andaba a enredar en grupos "politicamente non recomendables".
Unha vez que o acadaramos,estabamolos fumando dentro de un coche un colega ("Garra" canto tempo sen saber de él) e mais eu mentras escoitabamos o disco recien chegado de Patti Smith "Horses", e ademais leiamos as letras do disco que traducira. Tiñamos os xanelas pechadas, evidentemente, polo que o interior do coche parecia unha fumata branca que non vexas. De supeto escoitamos como unha man peta contra o vidro da xanela do conductor onde estaba o outro colega, dalle a manivela para baixala e vemos  a dous "grises",que primeiro nos piden a documentación e despois os papeis que tiñamos nas mans. Polo ventaniña debia de sair tal peste de "dulce maria" que debia de chegar ao mar polo menos. Os papeis falaban de Cabalos, Glorias, e demais titulos do disco polo que non debian de ser papeis "subversivos" que eles andaban a buscar, ou polo menos non entendian de que ia a cousa, pero nós estabamos mais acojonados que non vos imaxinades. Xa nos viamos no trullo por traficantes e por atentado contra a saude. Pero non nos dixeron nada, a pesar de que se miraban un o outro como preguntandose de onde viña aquel olor  que se podia cheirar en varios metros.
En outra ocasión foi o reves: en pleno Boulevard de Donostia, eu co meu seiscentos de primeira xeneración ( fixadevos como éra, que para arrincalo habia que poñer a chave no contacto, e despois tirar coa man de unha tira que ia ao lado das marchas), unhos vinte grises mandan parar; no cassete a todo volume o "hurricane" de Bob Dylan. Sacaron os asientos dianteiros e traseiros ata que atoparon unhos 200 exemplares de unha publicación clandestina. Na portada un comic de "O Carrabouxo" que daquela non éra nin a metade de famoso que hoxe.Eu xa me via no calabozo do Antiguo,a temida sede da Garda Civil onde sabias como entrabas pero non como salias.Enton escoito como un dos numeros da Policia lle di ( con un acento galego da Fonsagrada polo menos)o que mandaba aquela tropa: "Dejalos, que estos son ye-yes y andan con tebeos".Jajajajaja.
Tamén lembro con devoción o primeiro concerto importante o que asistin: Rory Gallagher, ano 1975; duas horas e media de autentico Rock, do que saimos exahustos e sudando despois de admirar unha e outra vez o equipo do guitarrista irlandés. 200 pesetas a entrada.
Unha semana despois tocaban Status Quo polo mesmo prezo pero a cousa rematou como o rosario da aurora:unha hora escasa e sin bis algun o grupo retirouse e non volveu. Escomenzaron a voar latas e botellas (daquela podias ir con calquer cousa os concertos)  ao equipo do grupo ata deixalo completamente esfarelado. Sentimonos estafados despois do bon rollo que tiveramos con Rory Gallagher.
Varios meses despois eran "Genesis" quenes se subian o escenario,pero daquela non poidemos ir a velos. 600 pesetas para un rapaz de 19 anos eran moitas pesetas daquela e cagamonos non sei cantas veces no Gay Mercader que éra o responsable de poñer ese prezo. Eso non foi nada cando o ano seguinte por ver os Rolling Stones en Barcelona pedian MIL PESETAS.Miña nai que cabreo pillou o persoal.O Marcader venderase o imperio; xa non éra o que tiña que ser...
Conformabamonos coas cronicas do Disco-Express (outro dia falarei desta revista porque o merece) e da reciente Vibraciones.En elas contaban como Carlos Santana dende o escenario pedialle a xente que non lle pegara a Policia que acababa de interrumpir o seu concerto na Praza de Touros...seica a Policia tamén eran "hijos de Dios" decia; éra cando lle dera polo rollo mistico do disco "Love, Devotion and Surrender".
Patti Smith no seu primeiro concerto en Barcelona ensinaba un peito " a los reprimidos españoles"; Lou Reed tamboleabase tamén en Barcelona cando saiu o escenario despois de meterse unha boa dose de heroina no corpo antes do concerto; o escandalo foi maiusculo. Queen triunfaba (como non , en Barcelona tamén) tendo a Brian May como figura estelar do concerto;ainda non eclosionara a figura de Freddy Mercury.
En fin cantas lembranzas meu deus....e que ben o pasei recordandoas.
Saude